Αναλαμβάνουμε συλλογικά την ευθύνη για την (ανα)κατάληψη Ματρόζου 45
Ούτε σκέψη για φυλάκιση των συντρόφων/ισσών
(πανό στην πεζογέφυρα της Λεωφόρου Φυλής στους Αγίους Αναργύρους σε αλληλεγγύη με τα συντρόφια της Κατάληψης Ματρόζου)
Τον Αύγουστο του 2019, η δεξιά διακυβέρνηση, μέσα από τη ρητορική του “άβατου” των Εξαρχείων και των καταλήψεων ως χώρων ανομίας, ενέτεινε την καταστολή στους κατειλημμένους χώρους. Τον ίδιο χειμώνα, ακολούθησε το τελεσίγραφο του υπ. Προ.Πο., Μ. Χρυσοχοϊδη, που καλούσε σε οικειοθελή εκκένωση των καταλήψεων εντός 15 ημερών ή διακανονισμό με τους ιδιοκτήτες. Ένα αδιανόητο κάλεσμα σε συνθηκολόγηση με το κράτος και συμμόρφωση με τις θεσμικές οδούς.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πραγματοποιήθηκε η κατασταλτική επίθεση στην ανακατειλημμένη Ματρόζου και στους/ις αλληλέγγυους/ες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Το σπίτι της Ματρόζου 45 αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου, που δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από τρία εγκαταλελειμμένα σπίτια, τα οποία με συλλογική δουλειά λειτούργησαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. Η υπεράσπιση της Ματρόζου αποτέλεσε ανάχωμα στις κατασταλτικές επιθέσεις της περιόδου και συμπύκνωσε την απάντηση όλων των καταληψιών απέναντι στο τελεσίγραφο, που τσαλακώθηκε και επιστράφηκε αυτούσιο.
Στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό οι καταληψίες της Ματρόζου. Πρωτόδικα καταδικάστηκαν σε 77 μήνες, σε μια απόπειρα τρομοκράτησης και παραδειγματισμού ολόκληρου του καταληψιακού κινήματος. Στο εφετείο, τα συντρόφια μας, που απειλούνται πλέον με ποινές φυλάκισης, δεν θα είναι μόνα τους.
Απέναντι στις διώξεις και την καταστολή των καταλήψεων απαντάμε με αμέριστη αλληλεγγύη, με ανακαταλήψεις, με νέες καταλήψεις, και ανυποχώρητη υπεράσπισή τους.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους
Κάτω τα ξερά σας από τα συντρόφια της κατάληψης Ματρόζου
Η κοινότητα καταλήψεων κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 με την κατάληψη και το άνοιγμα τριών καταλήψεων. Οι καταλήψεις αυτές δέχτηκαν πολλές επιθέσεις τόσο από το κράτος όσο και από τους φασίστες, ενώ στα πλαίσια υπεράσπισης αυτών, συλλήφθηκαν αρκετά συντρόφια. Η τελευταία εκκένωση ήταν αυτή της Ματρόζου 45, όπου συνελήφθησαν σύνολο 5 άτομα ( ένα εκ των οποίων ανήλικο). Τα τέσσερα συντρόφια, καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε 6μιση χρόνια φυλάκιση, όποτε και άσκησαν έφεση. Το εφετείο έχει οριστεί για τις 2 Δεκέμβρη στην Αθήνα, και θεωρούμε τη στήριξη στα συντρόφια μας εκείνη την ημέρα πολύ σημαντική. Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι σημαντική για εμάς, καθώς αντανακλά την πολιτική πραγματικότητα με τις στοχεύσεις του κράτους αλλά και του αναρχικού κινήματος να είναι ξεκάθαρες. Από την μία, έχουμε απειλεί και προσπάθεια φυλάκισης συντροφιών, και από την άλλη αντιστάση και υπεράσπιση και των χώρων και των ζωών τους.
Θεωρούμε τις καταλήψεις σημαντικές γιατί σε έναν κόσμο που υπάρχει κράτος καπιταλισμός και πατριαρχία με την ιδιοκτησία να είναι βασικό θεμέλιο και για τα τρία, η αμφισβήτηση, καταπάτηση και εν τέλει κατάληψη αυτής μπορεί να θεωρηθεί από μόνη της μορφή αντίστασης και ανταγωνιστεί το οικονομικό – πολιτικό σύστημα. Βέβαια θεωρούμε ότι μία κατάληψη έχει και προωθεί ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά όταν συνοδεύεται με ριζοσπαστική σκέψη και αξιακό κώδικο που ξεφεύγει από τα όρια των τοίχων της κατάληψης. Για εμάς οι καταλήψεις είναι τα πεδία που μπορούμε να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες και τις σκέψεις μας και με την ζύμωση μεταξύ μας να βρούμε τα μέσα για να αγωνιστούμε και να αντισταθούμε. Είναι χώροι απελευθερωμένης γης στο αστικό σύμπλεγμα και τα πιο εύφορα πεδία για την εφαρμογή των ιδεών μας τόσο μέσα στην κατάληψη όσο και έξω από αυτήν.
Οι καταλήψεις, είναι και οι σχέσεις που δημιουργούνται και βασισμένες στην αλληλεγγύη και την συντροφικότητα γίνονται το μεγαλύτερο ανάχωμα μπροστά στις επιθέσεις κράτους κεφαλαίου και πατριαρχίας. Είναι οι χώροι που ξέρουμε ότι θα βρεθούμε σε μία δύσκολη στιγμή και θα βάλουμε τα μυαλά μας κάτω, να βρούμε μία λύση ή έναν τρόπο να δράσουμε. Είναι οι χώροι που δημιουργούμε αυτοοργανωμένες δομές και ερχόμαστε σε επαφή με άλλα κομμάτια της κοινωνίας.
Έτσι με την σειρά μας βάψαμε το σύνθημα ” Καμία καταληψίας στην φυλακή ” στην πόλη της πάτρας, καλώντας παράλληλα στο εφετείο στις 2 Δεκέμβρη.
KΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΔΙΩΚΟΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΚΟΥΚΑΚΙΟΥ
“Στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό συντρόφισσα και σύντροφοι για τη μαχητική υπεράσπιση των κτιρίων της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου το Γενάρη του 2020. Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από 3 εγκαταλελειμμένα σπίτια (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) τα οποία με συλλογική δουλειά έγιναν και πάλι βιώσιμα και λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές για όσα επιθυμούσαν να αντεπιτεθούν στην κρατική βία και αδικία, σε όσα χρειάστηκαν καταφύγιο ή είχαν ανάγκη τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης της κοινότητας, σε όσα αναζήτησαν έναν συλλογικό τρόπο ζωής καθώς και στον κόσμο της γειτονιάς.. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια τα σπίτια της Κοινότητας δέχτηκαν φασιστικές επιθέσεις (3 εμπρηστικές επιθέσεις στην Παναιτωλίου) αλλά και εκκενώσεις, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί κάθε είδους βία (ξύλο, πλαστικές σφαίρες, κρότου λάμψης, χημικά) για να ξεσπιτώσει τους καταληψίες ή όποιο άλλο στέκονταν εμπόδιο στα κρατικά σχέδια που στόχο είχαν μια γενικευμένη επίθεση στους κατειλημμένους χώρους.. Συγκεκριμένα η κατάληψη Ματρόζου είχε εκκενωθεί ήδη δύο φορές (το 2018 και το 2019 παράλληλα με τις εκκενώσεις της Παναιτωλίου και της Αρβάλη) μέχρι και την ανακατάληψη-εκκένωση του 2020, με αποτέλεσμα οι καταληψίες να δικάζονται για τις πολιτικές τους επιλογές.Στις 29/10 δικάστηκαν οι καταληψίες που υπερασπίστηκαν το σπίτι της Παναιτωλίου μετά από αστυνομική επιχείρηση το 2019 ενώ στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό οι καταληψίες που υπερασπίστηκαν τη Ματρόζου 45 κατά την ανακατάληψη του κτηρίου το 2020. Όπως και στα προηγούμενα δικαστήρια έτσι και σε αυτό,τα συντρόφια μας θα υπερασπιστούν τα προτάγματά τους, τις σχέσεις τους, τους αγώνες που έδωσαν και τις δομές που δημιούργησαν.” [απόσπασμα απ’το κείμενο της συνέλευσης αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου]
Οι καταλήψεις αποτελούν μια απ’ τις βασικότερες αποχρώσεις στην παλέτα του αγώνα . Στεγάζουν τις ιδέες και τα προτάγματα μας για μια ζωή ελεύθερη και συλλογική ,αποδομώντας το αφήγημα εμπορευματοποίησης και ιδιώτευσης των βασικών αγαθών. Στεγάζουν τις συνελεύσεις και ζυμώσεις,εκδηλώσεις και συλλογικούς αγώνες και αποτελούν ορμητήρια. Η μαχητική υπεράσπισή των σπιτιών του αγώνα ενάντια στην επίθεση κράτους είναι υπεράσπιση των αξιών της αναρχικής ηθικής και δηλώνει την επιμονή στην υπόθεση . Αρνούμαστε την υποταγή στις σχέσεις ιεραρχίας κι ιδιοκτησίας που το κεφάλαιο επιτάσσει , πολεμάμε στο εδώ και τώρα με όλα μας τα μέσα προασπίζοντας την συλλογική διαχείριση των ζωών των από τα κάτω και των ζητημάτων που προκύπτουν.Για μας λοιπόν οι καταλήψεις και οι αυτοργανωμενες δομές αγώνα αποτελούν την έμπρακτη απάντηση στο κρατικό αφήγημα που πασχίζει να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι ανίκανοι οι ίδιοι να διαχειριστούν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Το κράτος και το κεφάλαιο γνωρίζουν ότι η επιβίωση της παρασιτικής τους ύπαρξης εξαρτάται άμεσα από την συντήρηση της συγκεκριμένης απάτης και πως αν γενικευονταν το παράδειγμα της αδιαμεσολαβιτής και συλλογικής ζωής θα αμφισβητούνταν εκ θεμελίων η κυριαρχία τους. Ωστόσο πάρα την αξία που αδιαμφισβήτητα έχουν οι καταλήψεις και τα στέκια ως μέσα, ο αντιεξουσιαστικος αγώνας δεν εγκλωβιζεται σε “ντουβάρια”, προϋπήρχε των καταλήψεων και θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμη και μετά την υποθετική εκκένωση τους, όσο υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση. Οι αυτοργανωμενες δομές επιδιώκουν όχι μόνο την ανατροπή του ήδη υπάρχοντος συστήματος αλλά την συνολική αναδιάρθρωση της αρχιτεκτονικής των κοινωνικών σχέσεων στο σήμερα, μακριά από εξουσιαστικες λογικές ιεραρχίας και ανισοτιμιας. Ας κάνουμε λοιπόν τους φόβους τους πραγματικότητα υπερασπιζόμενοι τα κατειλημμένα και επανακατειλημμένα κτήρια, δημιουργώντας νέες δομές αυτοοργάνωσης με προταγμα την αλληλεγγύη και την ισότητα, παλεύοντας ο ένας δίπλα στην άλλη και στο άλλο για την επαναστατική προοπτική και την αναρχία.
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΔΙΩΚΟΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45
Το Κουκάκι ήταν ένα από τα πρώτα παραδείγματα στον ελλαδικό χώρο όπου παρατηρήθηκε το μοντέλο της βίαιης τουριστικοποίησης μέσω μαζικής εξαγοράς ακινήτων από διάφορα μεγαλοεπενδυτικά funds με σκοπό την αξιοποίησή τους για βραχυπρόθεσμη μίσθωση.
Η κατάσταση αυτή σύντομα επεκτάθηκε και στις υπόλοιπες περιοχές του κέντρου, ενώ στο σήμερα το πρόβλημα συναντάται σε όλες τις μεγάλες πόλεις με αποτέλεσμα τον εκτοπισμό των φτωχώτερων και πιο καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων από τις γειτονιές τους και τη δημιουργία μιας εφιαλτικής κατάστασης όσον αφορά την εύρεση κατοικίας. Μία από τις βασικότερες ανάγκες μας έχει έτσι καταλήξει παιχνίδι-κέρδους στα χέρια του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου με το ελληνικό κράτος φυσικά να σιγοντάρει την κατάσταση, αξιοποιώντας την για να καταστείλει-αποπολιτικοποιήσει ολόκληρες γειτονιές (βλ. Εξάρχεια) και για να συντηρήσει φυσικά τα συμφέροντα των φίλων του.
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου άνθισε στο Κουκάκι από το 2017 εώς και τη βίαιη εκκένωσή της από το κράτος το 2020. Μεταξύ πολλών άλλων πολιτικών αγώνων που προέκυψαν μέσα από τα κατειλημμένα σπίτια της κοινότητας ήταν και αυτός εναντίον του gentrification, με τους καταληψίες να θέτουν από νωρίς το πρόβλημα στην πραγματική του κλίμακα προειδοποιώντας για αυτό που θα ακολουθούσε, κάτι όχι και ιδιαίτερα δύσκολο αφού τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που προκαλούνταν από το μοντέλο του airBNB είχαν ήδη γίνει ορατά σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
5 χρόνια μετά την εκκένωση της κοινότητας, το Κουκάκι ελάχιστα θυμίζει γειτονιά, αφού το επενδυτικό πανηγύρι έχει πλέον ολοκληρωθεί με τις τιμές των ακινήτων αλλά και γενικότερα το κόστος ζωής στη γειτονιά να μοιάζουν απλησίαστα για τα ελληνικά μισθολογικά δεδομένα οδηγώντας σε εκτοπισμό μεγάλου κομματιού του κόσμου της γειτονιάς. Την ίδια στιγμή καταληψίες της κοινότητας έχουν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 6.5 χρόνια φυλάκισης επειδή τόλμησαν να υπερασπιστούν τα σπίτια και την κοινότητά τους κόντρα στον κόσμο του κεφαλαίου και της αποξένωσης.
Σε ελάχιστη αλληλεγγύη με τα συντρόφια μας που απειλούνται με φυλάκιση προχωρήσαμε στο σαμποτάζ 420 κουτιών που αποθηκεύονται κλειδιά για διαμερίσματα airBNB σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας.
ΠΟΡΕΙΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 29/11 1ΜΜ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
ΕΦΕΤΕΙΟ, ΤΡΙΤΗ 2/11 9ΠΜ, ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ
ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΔΙΩΚΟΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45
Αλληλεγγύη στις καταληψίες της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου| Πορεία Σάββατο 29/11, 13:00, πλατεία Μερκούρη| Εφετείο Τρίτη 2/12, 9:00, Ευελπίδων (κτ. 8)
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) αποτελούσε παράδειγμα αγώνα στην περιοχή του Κουκακίου. Για 3 χρόνια οι κάτοικοι και αλληλέγγυοι χτίσανε δομές, σχέσεις με τη γειτονιά και αγωνίζονταν ενάντια στην πατριαρχία, το ρατσισμό, τον εξευγενισμό και τη κρατική καταστολή. Το Μάρτιο 2018 με το ΣΥΡΙΖΑ γίνεται εκκένωση της Ματρόζου 45 σε τριπλή εκκένωση μαζί με τις καταλήψεις Γκάρε και Ζαΐμη 11 στα Εξάρχεια. Οι καταλήψεις συσπειρώνονται και μετά από δύο εβδομάδες παίρνουν και οι τρεις συλλογικά τα εδάφη τους πίσω. Όμως στις 18 Δεκεμβρίου 2019 και επί ΝΔ γίνεται η τριπλή εκκένωση των σπιτιών, όπου αλληλέγγυοι από την Αρβάλη και την Παναιτωλίου συλλαμβάνονται ενώ από τη Ματρόζου οι μπάτσοι δε βρήκαν κανένα όταν μπήκαν στο κτήριο. Τρεις βδομάδες αργότερα, 11 Γενάρη 2020, γίνεται η διπλή ανακατάληψη της Ματρόζου και Παναιτωλίου όπου εκεί γίνεται μαχητική υπεράσπιση των κτηρίων από τον κόσμο μέσα. Οι μπάτσοι συλλαμβάνουν 5 άτομα στην Ματρόζου, 8 στην Παναιτωλίου και 9 άτομα από τις συγκεντρώσεις στους δρόμους της γειτονιάς. Το δικαστήριο εν τέλει αθωώνει τις καταληψίες της Παναιτωλίου, κρίνει την ανήλικη συντρόφισσα από τη Ματρόζου ένοχη για όλα με επίπληξη, ενώ το 2024 καταδικάζει τους υπόλοιπους 4 της Ματρόζου σε 6,5 χρόνια φυλάκισης με ολική έκτιση.
Μια απόφαση τέτοιας ισχύος για εμάς δείχνει την υποταγή του δικαστικού συστήματος στις επιταγές της πολιτικής ηγεσίας. Η εκδικητικότητα που προβάλλει μια ποινή φυλάκισης όπου καμία κατηγορία δε διαχωρίζεται (όλοι οι συμμετέχοντες χρεώνονται τα πάντα) και κάθε ποινή χρεώνεται σε υψηλά επίπεδα δίνει ένα μήνυμα ότι η δικαστική εξουσία κάνει απροκάλυπτα πια τεμενάδες στις ορέξεις των πολιτικών πιέσεων. Από την πρώτη στιγμή δικηγόρος των μπάτσων ενάντια στα συντρόφια της Ματρόζου ορίστηκε η Ε. Βαρελά, υποψήφια βουλευτής της ΝΔ με προεκλογική καμπάνια ως συνήγορος υπεράσπισης αστυνομικών και εργαζόμενη στο δικηγορικό γραφείο του Πλεύρη. Η αποτυχημένη προσπάθειά της και των μπάτσων να αναβαθμίσουν το κατηγορητήριο σε κακουργήματα και η εξαντλητικά αυστηρή απόφασης της έδρας και του εισαγγελέα στο πρωτόδικο, συντάσσονται σε μια ανάγνωση της δικαστικής διαδικασίας ως πολιτικά καθοδηγούμενης.
Αν τα συντρόφια μας μπουν φυλακή για πλημμεληματικές κατηγορίες όπου δεν αναγνωρίζεται καν ποιος έκανε τι, γιατί υπερασπίστηκαν τα σπίτια και τους αγώνες τους, αυτό για μας είναι μήνυμα ότι ξεκινάει μια περίοδος όπου πολιτικοί αντίπαλοι του κράτους θα καταλήγουν εύκολα σε κελιά. Ως κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος, αυτό αφορά όλες και όλα μας – όχι μόνο για την προσωπική μας μοίρα αλλά και γιατί εγκαινιάζει μια νέα περίοδο που ιστορικά μας παραπέμπει στο χουντισμό.
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου είχε οργανωθεί με βάση τις συλλογικές ανάγκες που ανέκυπταν, τόσο στα άτομα που μένανε εκεί όσο και στη γειτονιά. Ενώ στην αρχή άνοιξαν ένα σπίτι, μέσα σε ένα χρόνο, οι Κοινότητα επεκτάθηκε σε άλλα δύο κτήρια καλύπτοντας έτσι τη δυνατότητα στέγασης περισσότερων ανθρώπων. Το κτήριο της Αρβάλη 3 συγκεκριμένα, το «μπλε σπίτι», στέγαζε της δομές της κοινότητας: κήπο, αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη, χαριστικό παζάρι ρούχων, λουτρό και πλυντήριο. Στις δομές συναντιόνταν γείτονες και κάτοικοι χτίζοντας τρόπους συλλογικής απάντησης σε ανάγκες που μοιάζουν ατομικές. Αποτελούν άμεσο παράδειγμα οργάνωσης της κοινωνικής βάσης για την κάλυψη των αναγκών της, μέσα από τις δομές δεν καλύπτουμε όμως μόνο τις ανάγκες μας, μαθαίνουμε κιόλας την αλληλοβοήθεια, τη συμμετοχή και την οριζόντια οργάνωση, η κάθε μία με τις δυνατότητές της.
Πέραν από τις δομές, η σχέση με τη γειτονιά που έχτισαν τα συντρόφια στο Κουκάκι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για ένα κοινωνικό εγχείρημα, μια κατάληψη που αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της ως κομμάτι της κοινωνίας και την κοινωνία αντίστοιχα ως το μεγαλύτερο όλον της. Έτσι, οι καταλήψεις έτρεξαν αγώνες ενάντια στον εξευγενισμό της γειτονιάς και την ιδιωτικοποίηση του Λόφου Φιλοπάππου. Σήμερα, 6 χρόνια μετά την εκκένωσή τους, η γειτονιά αποτελεί ξεπεσμένη σκιά του παλιού της χαρακτήρα. Κάτω από την Ακρόπολη, βυθισμένη σε διαμερίσματα βραχυπρόθεσμης μίσθωσης, άνοστα χιπστερομάγαζα σε κάθε γωνία, κάμερες σε πολλά σημεία και οι κάτοικοι της λίγο περισσότερο φαντάσματα. Δε γνωρίζουμε αν 3 καταλήψεις θα έσωζαν την κατάσταση, αλλά σίγουρα βλέπουμε μια σχέση μεταξύ της εκκένωσης της κοινότητας και του ραγδαίου ρυθμού εξευγενισμού της περιοχής. Το σφράγισμα των καταλήψεων και ο διωγμός των κατοίκων τους σίγουρα άφησε τη γειτονιά πιο πολιτικά κενή και απροστάτευτη, βορά στη κερδοσκοπία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Καταλήψεις και Άμυνα
Οι καταλήψεις αμύνονται με πολλούς τρόπους και σα ρωγμές στο τσιμέντο της άσχημης πόλης καταφέρνουν πάντα να ξαναβγαίνουν. Στο Κουκάκι η υπεράσπιση των καταλήψεων έγινε μαχητικά. Οι καταληψίες φαίνεται να κατέβασαν ένα σπίτι ολόκληρο στα κεφάλια των μπάτσων, αψηφώντας έτσι έστω για λίγο την παντοδυναμία του κράτους και των όπλων του. Για την υπεράσπισή της αφού εκκενώθηκε και τη δουλειά που έκανε όσο λειτουργούσε η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου έγινε μεγάλο παράδειγμα οργάνωσης, δομών και αντίστασης στο καταληψιακό κίνημα.
Εμείς από μεριάς μας πιστεύουμε στην υπεράσπιση των χώρων μας με την καθημερινή παρουσία μας, με τη συνεχή προώθηση των περιεχομένων μας, με τη σύναψη σχέσεων με τους γείτονες, τις γειτόνισσες και τα γειτονάκια μας, όχι ευκαριακών ή εργαλειακών, αλλά σχέσεων αμοιβαίας εκτίμησης, αλληλοστήριξης και ενδιαφέροντος όπως στο Κουκάκι. Δε πιστεύουμε πως μόνο η στιγμή της σύγκρουσης δείχνει το αποτέλεσμα της πολιτικής μας εργασίας, και γι’ αυτό προσπαθούμε να στήσουμε κοινότητα αλληλέγγυων γύρω από το Λόφο. Οι αγώνες για το Λόφο Φιλοπάππου δε μας ενέπνευσαν απλώς αλλά μας έφεραν και σε επαφή με πολύτιμα συντρόφια που μαζί έχουμε συμπορευτεί στον αγώνα για τους ελεύθερους χώρους στην πόλη.
Στην Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου βλέπουμε τα εαυτά μας, σαν κοινότητα του λόφου Στρέφη, όπως κάθε κοινότητα που αυτο-οργανώνεται για να αγωνιστεί ενάντια στο υπάρχον και να καλύψει τις ανάγκες της. Για αυτον και για τοσους αλλους λογους, ειμαστε βαθια συνδεδεμενα με τα συντροφια της κοινοτητας του κουκακιου και στεκόμαστε πλάι τους στην καταστολή που βιώνουν ακόμα τόσα χρόνια μετά το βίαιο ξερίζωμα από τα σπίτια τους. Θα είμαστε μαζί τους στην πορεία, την εκδήλωση, καθώς και στο δικαστήριο για το εφετείο τους, την Τρίτη 2/12.
Απεριόριστη δύναμη στα διωκόμενα συντρόφια και την υπόλοιπη κοινότητα.
Καλούμε στην πορεία το Σάββατο 29/11, 13:00 στην Πλατεία Μερκούρη και στα δικαστήρια στην Ευελπίδων για το εφετείο των συντρόφων και των συντροφισσών μας 2/10, 9:00. Η μαχητική υπεράσπιση των καταλήψεων είναι η έμπρακτη στήριξη των αξιακών που συντηρούν και εξελίσσουν την κουλτούρα της επαναστατικής προοπτικής. Αλληλεγγύη στα συντρόφια μας που διώκονται ποινικά για την υπεράσπιση των πολιτικών δομών και ζωών τους. Κυρήσσουμε πόλεμο σε κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία και κάθε μηχανισμό που στοχοποιεί τα σπίτια του αναρχικού αγώνα.
«Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από 3 εγκαταλελειμμένα σπίτια (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3), τα οποία με συλλογική δουλειά έγιναν και πάλι βιώσιμα και λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές για όσα επιθυμούσαν να αντεπιτεθούν στην κρατική βία και αδικία, σε όσα χρειάστηκαν καταφύγιο ή είχαν ανάγκη τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης της κοινότητας, σε όσα αναζήτησαν έναν συλλογικό τρόπο ζωής, καθώς και στον κόσμο της γειτονιάς. Πέραν των συνελεύσεων και των εκδηλώσεων που φιλοξενήθηκαν, στα σπίτια λειτουργούσε η δομή της δανειστικής βιβλιοθήκης, των δημόσιων μπάνιων και πλυντηρίων και του χαριστικού παζαριού ρούχων. Η Κοινότητα συμμετείχε σε αγώνες για το καταληψιακό, το αντιφασιστικό, για τους/τις πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες, ενάντια στην έμφυλη βία, την πατριαρχία, το ρατσισμό, την εκμετάλλευση της φύσης, ενάντια στον εξευγενισμό και την τουριστικοποίηση του Κουκακίου, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λόφου Φιλοπάππου κ.ά. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, τα σπίτια της Κοινότητας δέχτηκαν φασιστικές επιθέσεις (3 εμπρηστικές επιθέσεις στην Παναιτωλίου) αλλά και εκκενώσεις, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί κάθε είδους βία (ξύλο, πλαστικές σφαίρες, κρότου λάμψης, χημικά) για να ξεσπιτώσει τους καταληψίες ή όποιο άλλο στέκονταν εμπόδιο στα κρατικά σχέδια που στόχο είχαν μια γενικευμένη επίθεση στους κατειλημμένους χώρους (βλ. υπόθεση Ινδαρέ). Τα συγκεκριμένα σπίτια μέχρι και σήμερα -5 χρόνια μετά τις τελευταίες εκκενώσεις- σαπίζουν στη γειτονιά του Κουκακίου με το κράτος να έχει δρομολογήσει την πώληση τους σε real estate εταιρίες, προκειμένου να μετατραπούν σε πανάκριβα πολυτελή διαμερίσματα στην πλέον τουριστική γειτονιά του Κουκακίου.»
(Απόσπασμα από ανακοίνωση της «Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου» τον Νοέμβρη του 2025)
Ζούμε σε τόπους, γειτονιές, περιοχές που ασφυκτιούμε. Κάθε πιθανότητα αέρα φαντάζει εξωπραγματική, είτε με την κυριολεκτική είτε με τη μεταφορική της σημασία. Ό,τι υπάρχει γύρω μας αλλάζει με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουν να γίνουν κατανοητοί. Με μία τέτοια επιτάχυνση, οι αλλαγές αυτές γίνονται οριακά αντιληπτές, ενώ την ίδια στιγμή μετατρέπονται σε κανονικότητα. Τα γκρεμισμένα ή εγκαταλελειμμένα σπίτια στις γειτονιές μας μεταμορφώνονται, εν ριπή οφθαλμού, σε «μοντέρνες» κατοικίες ανατριχιαστικά ομοιόμορφες και οικονομικά απλησίαστες. Οι πλατείες με τα λιγοστά δέντρα αναπλάθονται με περαιτέρω τσιμεντοποίηση, με άβολα και αφιλόξενα παγκάκια που σε προειδοποιούν ότι εδώ δεν είναι να αράζεις και για πολύ. Τα πεζοδρόμια έχουν δώσει τη θέση τους σε εναλλακτικά -ή μη- καταστήματα και σε τραπεζοκαθίσματα για κάθε καταναλωτικό γούστο. Τα εγκαταλελειμμένα κτήρια «μιας άλλης εποχής», μετατρέπονται σε ξενοδοχεία και bnb πολλών ή λιγότερων αστέρων. Οι δρόμοι, τα μμμ, τα σπίτια απευθύνονται σε τουρίστες κάθε τύπου, που ψάχνουν να καταναλώσουν το «παραδοσιακό, το ντόπιο, το αυθεντικό», εκτοπίζοντας όσες δεν ταιριάζουμε στα stories του 24ώρου τους. Μέχρι και οι κολώνες του δρόμου μέσα στην τόση «ανάπτυξη» έβγαλαν μάτια και μας παρακολουθούν επί 24ωρης βάσης, «για το καλό μας» και την «ασφάλειά μας» όπως όλα άλλωστε. Κάπου μέσα σε όλα αυτά ζούμε, κυκλοφορούμε και εμείς. Ψάχνουμε σπίτι να νοικιάσουμε, μια δουλειά για να (μην) βγει ο μήνας, προσπαθούμε να βρούμε έναν πιο «ήσυχο» δρόμο για να φτάσουμε με τα χίλια ζόρια στο σπίτι μας και στη μισθωτή σκλαβιά μας, αναζητούμε ένα πεζούλι να κάνουμε 10λεπτά διάλλειμα. Εξοργιζόμαστε με τη «δυνατότητα» που πλέον μας δίνουν να δουλεύουμε 13 ώρες, ώστε να μας ξεζουμίζει το αφεντικό μας με «τη σφραγίδα του νόμου». Και αν όλα αυτά μοιάζουν σαν να βγήκαν από σενάριο μιας δυστοπικής ταινίας, δυστυχώς αυτά και πολλά ακόμα είναι όσα ζούμε κινούμενα σε αυτούς τους τόπους.
Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ασφυκτιούμε. Διότι ξέρουμε πως όλα αυτά δεν γίνονται «για το καλό» μας. Ξέρουμε ότι τις γειτονιές μας τις παίρνουν εταιρείες, τράπεζες, εκκλησίες, κράτος και real estate εκτοπίζοντας κάθε φτωχή, κάθε απόκληρο, κάθε «αποτυχημένο» για το σύστημά τους. Ξέρουμε πως οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας δεν καλύπτονται με αγορές, κατανάλωση και σκόρπισμα. Ξέρουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που το μόνο που τον αφορά είναι να διασφαλίζει κέρδη, να κάνει πολέμους, να εκτοπίζει, να φυλακίζει, να εξαναγκάζει και να δολοφονεί. Ξέρουμε πως όταν διαφημίζεται η νομιμότητα και η ασφάλειά μας, σημαίνει ότι κάποιος θα εκτελεσθεί για 20 ευρώ, κάποια θα βιαστεί μέσα στο σπίτι της, κάποιες θα πνιγούν στις θάλασσες, κάποιοι θα δολοφονηθούν σε ένα τρένο. Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα, έχουμε πολύ θυμό, οργή και μεγάλη επιμονή για καταστροφή και δημιουργία.
Όταν λέμε λοιπόν να μπούμε στα «άδεια σπίτια», δεν είναι απλώς για να έχουμε μια στέγη. Κάνουμε καταλήψεις γιατί δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε, να υπομένουμε και να ζούμε άλλο αυτή την πραγματικότητα. Γιατί έχουμε φτάσει στα όρια μας, γιατί επιθυμούμε να ζούμε μαζί, να μοιραζόμαστε τους χρόνους μας, τα πάθη μας, τα λάθη μας, τη φαντασία μας. Γιατί δεν μας κάνει τίποτα από αυτόν τον άθλιο κόσμο τους. Σε αυτούς τους χώρους δημιουργούμε σχέσεις βαθιές, χειραφετούμαστε και εμπνεόμαστε ο ένας από την άλλη. Αντιπροτείνουμε έναν κόσμο αλληλεγγύης και καταστρέφουμε όλα αυτά που μας θέλουν να είμαστε μονοδιάστατοι, ακίνητες και παγωμένα σε ένα κόσμο που δεν σταματάει να αλλάζει μόνο και μόνο ώστε να μας ισοπεδώνει. Οι καταλήψεις ήταν και θα είναι ένα πρόταγμα διαχρονικό, είτε ζούμε σε χωριά είτε σε πόλεις, είτε μας πουν ότι τα πράγματα «πάνε καλύτερα» είτε όχι. Οι καταλήψεις μας ήταν και θα είναι εστίες ανομίας απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Είναι τόποι συνάντησης και συλλογικοποίησης, εστίες εξέγερσης, αντίστασης και αγώνα. Είναι ζωντανό κάλεσμα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Το κράτος και οι θεσμοί του πάντα θα προσπαθούν να τις εκκενώνουν, να τις καταστέλλουν και να τιμωρούν ό,τι και όποιο τις απαρτίζει. Γιατί οι καταλήψεις είναι σπόρος ενός κόσμου που μπορεί να τα καταστρέψει.
…μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κελιά
Κατά την πρωτοβάθμια εκδίκαση των συλληφθέντων της τελευταίας ανακατάληψης στην οδό Ματρόζου 45 (11/01/2020), το κράτος αποφάσισε όχι μόνο να εξαντλήσει αλλά και να υπερβεί την κατασταλτική του στρατηγική, αναβαθμίζοντας τις κατηγορίες και επιβάλλοντας ποινή 6,5 ετών φυλάκισης. Με την εισαγγελέα μάλιστα να προτείνει έκτιση της ποινής έως και το εφετείο. Εν τέλει το δικαστήριο αποφάσισε την αναστολή της ποινής μέχρι το εφετείο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 2/12/2025 στην Ευελπίδων.
Εξ’ αρχής, η συγκεκριμένη υπόθεση εξέλαβε όλη την επιθετικότητα του κράτους και των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του. Όχι μόνο λόγω της πολύωρης και δυναμικής αντίστασης των καταληψιών κατά την επιχειρούμενη εκκένωση. Αλλά διότι αυτή ακριβώς η αντίσταση αλλά και όλη η υπόθεση της συλλογικής ανακατάληψης της Κοινότητας Καταλήψεων στο Κουκάκι συντελέστηκε σε πείσμα μιας περιόδου κατά την οποία η πολιτική και οικονομική εξουσία διατυμπάνιζαν και εφάρμοζαν για μία ακόμα φορά το δόγμα «Νόμος και Τάξη». Ήταν η χρονική περίοδος όπου η δεξιά διαχείριση του κράτους ανέλαβε να συνεχίσει «επάξια» τον δρόμο που της έστρωσε η αριστερή του διαχείριση. Μία περίοδος που ήδη από το καλοκαίρι του 2019 -με σημείο αναφοράς τα Εξάρχεια και έπειτα σε πολλές ακόμα γειτονιές- είχε ξεκινήσει, μεταξύ άλλων, μία νέα ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση σε όσους «περισσεύουν» και σε όσες αντιστέκονται. Ήταν η περίοδος που διά στόματος του τότε υπουργού μεταφορών (και νυν ενός εκ των δολοφόνων των Τεμπών) Κώστα Α. Καραμανλή «ο άνθρωπος που μπαίνει τσάμπα στο μετρό πρέπει να νοιώθει απόβρασμα της κοινωνίας». Που διά στόματος του τότε συνδικαλιστή μπάτσου Σταύρου Μπαλάσκα (και νυν τηλεμαϊντανού μπάτσου) οι μετανάστες έπρεπε «να εξαφανιστούν σαν σκόνη» και οι αναρχικοί «ως πραγματικά σκουπίδια». Που οι μπάτσοι εισέβαλαν μέσα στις σχολές και που ξεκίνησε ένα κύμα τελεσιγράφων, απειλών και εκκενώσεων διαφόρων καταλήψεων από τον τότε (και νυν και αεί προστάτη μπάτσων, κράτους και αφεντικών) υπουργό δημόσιας τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Και πράγματι, νιώθουμε στο πετσί μας τί σήμαινε ο «Νόμος και η Τάξη» με τον υγειονομικό αυταρχισμό των απαγορεύσεων, των επιτηρήσεων, των υποχρεωτικοτήτων, των αποκλεισμών και της καταστολής κατά την περίοδο της covid. Με τους πολεμικούς εξοπλισμούς, τη διαρκή στρατιωτικοποίηση, τις δολοφονίες μεταναστών/ριών στα σύνορα και τα ΑΤ, την ενεργή στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία και της σφαγής των παλαιστινιακών κοινοτήτων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Με την απαξίωση, την εξαθλίωση, τη λεηλασία της ζωής και της καθημερινότητάς μας, εκ μέρους κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.
Απέναντι σε αυτά και σε πολλά άλλα, η ανακατάληψη και η υπεράσπιση των καταλήψεων στο Κουκάκι -όπως και διάφορες άλλες στιγμές κοινωνικών/ταξικών αγώνων εκείνη την περίοδο- δεν αποτέλεσαν τίποτα λιγότερο από συλλογικά πεδία αντίστασης και αλληλεγγύης. Και ως τέτοια αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται από κράτος, κεφάλαιο, μμε και διάφορους θεσμούς. Είναι ενδεικτικό άλλωστε ότι οι μπάτσοι της επιχείρησης της εκκένωσης της Ματρόζου έσπευσαν να κουβαλήσουν δικηγόρους από το γραφείο του Πλεύρη προς υποστήριξη των κατηγοριών, ενώ προσπάθησαν να αξιοποιήσουν διάφορα δικαστικά «όπλα» για την αναβάθμιση των κατηγοριών που είχε αποδώσει ο εισαγγελέας. Όπως επίσης και το ότι η πρωτοφανής πρωτοβάθμια καταδίκη σε 6,5 έτη φυλάκισης για πλημμελήματα, μαζί με την απειλή για άμεση φυλάκιση των καταληψιών στο εφετείο στις 2/12, έρχονται μέσα σε ένα περιβάλλον συνολικής αυστηροποίησης του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για το σύνολο της κοινωνίας. Όπως όμως και τότε, έτσι και σήμερα και πάντα, το δόγμα «νόμος και τάξη» θα καταρρέει μπροστά σε αυτό ακριβώς που στοχεύει: στην αλληλεγγύη και στις συλλογικές αντιστάσεις των «από κάτω», σε ό,τι δεν αποδέχεται μοιρολατρικά την καταπίεση και την εκμετάλλευση, σε όποια τολμούν να αμφισβητούν την αυθεντία του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας προτάσσοντας έναν απελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο.
Αλληλεγγύη σε όσα διώκονται για την (ανα)κατάληψη Ματρόζου 45 στο Κουκάκι
Κάτω τα χέρια από τα συντρόφια μας – Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις
Την Δευτέρα 24/11, πραγματοποιήσαμε μικροφωνική συγκέντρωση στον πεζόδρομο του Παντείου μοιράζοντας το κείμενο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου και κρεμάσαμε το συγκεκριμένο πανό.
Παραθέτουμε το κείμενο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης: κείμενο
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 9:00 ΓΙΑ ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΚΟΥΚΑΚΙΟΥ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ
