Ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στα συντρόφια της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου, την Δευτέρα 1/12 πραγματοποιήσαμε μικροφωνική μπροστά από το κτήριο διοίκησης του Πανεπιστημίου Αιγαίου και την Τρίτη 2/12 μια ακόμα στο κέντρο της πόλης στην Πλατεία Σαπφούς. Παράλληλα αφισοκολλήθηκαν οι παρακάτω αφίσες σε όλη την πόλη. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στη μικροφωνική:
ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Η κοινότητα Κουκακίου αποτελούνταν από 3 κατειλημμένα σπίτια (την Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) τα οποία τελούσαν υπό κατάληψη από το 2017. Λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. Στους χώρους στεγάζονταν συνελεύσεις, εκδηλώσεις, δανειστική βιβλιοθήκη καθώς και δομή δημόσιων μπάνιων και πλυντηρίων. Η κοινότητα, μεταξύ άλλων, πάλεψε ενάντια στην έμφυλη βία, την πατριαρχία, τον εξευγενισμό και την αυξανόμενη τουριστικοποίηση της γειτονίας. Καθ’ όλη την διάρκεια της λειτουργίας της, είχε γίνει στόχος τόσο φασιστικών επιθέσεων όσο και της κρατικής καταστολής (εκκενώσεις).
Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο κοινωνικής αποστείρωσης, τον Γενάρη του ’20, εκδίδεται τελεσίγραφο 15 ημέρων για την εκκένωση όλων των καταλήψεων. Μετά το πέρας της διορίας, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους και του κεφαλαίου εισβάλλουν στις καταλήψεις και ακολουθεί ένα κρεσέντο βίας ενάντια στους καταληψίες και τα αλληλέγγυά άτομα που υπερασπίζονταν τον χώρο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό μπάτσων αλλά και την καταδίκη καταληψιών.
Η απαίτηση φυλάκισης των συντροφιών μας ήρθε επίσημα και δημόσια από την πολιτική εξουσία, με τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και τον Χρυσοχοΐδη να απαιτούν παραδειγματική τιμωρία των καταληψιών, ενώ ακολούθησαν και μηνήσεις από τους μπάτσους για απόπειρες ανθρωποκτονίας και σωματικές βλάβες. Παράλληλα τα ΜΜΕ κατακλίστηκαν με πλάνα από την υπεράσπιση των καταλήψεων, σε μια απόπειρα δαιμονοποίησης του καταληψιακού κινήματος και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Στην υπόθεση αυτή βλέπουμε την προσπάθεια εξάντλησης των ποινικών ορίων, αλλά και την παραδειγματική τιμωρία των συλληφθέντων, με απώτερο σκοπό ένα κλίμα τρομοκρατίας ως προς το καταληψιακό κίνημα, κάνοντάς μας πιο σαφές το μονοπώλιο της χρήσης βίας του κράτους.
Γιατί οι καταλήψεις μας αφορούν όλους;
Οι καταλήψεις διαχρονικά αποτελούσαν κέντρα αγώνα, οργανωμένα από τα κάτω, κόντρα στην λογική του κέρδους, με κεντρικό γνώμονα την αλληλεγγύη και την ταξική συνείδηση. Δρουν ως μια ανάσα ελευθερίας σε μια αποπνικτική πολιτική συγκυρία που μας επιβάλλεται με κάθε μέσο (αυξανόμενη ακρίβεια, πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών, ιδιωτικοποίηση, στεγαστική κρίση κ.α.). Επιπλέον αντιστέκονται στην κανονικοποίηση της βαρβαρότητας του κράτους και του καπιταλισμού, στήνοντας αναχώματα στην προσπάθεια κυριαρχίας της εξουσίας και των καταπιεστών μας.
Δεν μας φοβίζουν μας εξοργίζουν
Η απάντηση μας μπροστά στις καταδίκες τους δεν θα είναι φόβος, αλλά οργή. Μέχρι όλα τα κελιά να αδειάσουν, οι καταπιεστές μας να αφανιστούν και κάθε φίλη μας να μπορεί να περπατάει ελεύθερη στον δρόμο, θα πολεμάμε.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ
10 100 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ «ΤΥΡΒΗ»