Μέσα στην ιστορία του πολύμορφου αγώνα ενάντια στην κρατική κυριαρχία, οι απαλλοτριωμένοι χώροι των καταλήψεων αποτελούσαν – και πάντα θα αποτελούν – ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία και βασικούς τόπους συνάντησης του α/α-χώρου. Πρόκειται για εγκαταλελειμμένα κτίρια που μετατρέπονται σε ζωτικούς χώρους πραγμάτωσης ιδεών και προταγμάτων έξω και πέρα από την υπάρχουσα συνθήκη απομόνωσης και σχέσεων εκμετάλλευσης. Αποτελούν τους χώρους όπου ζητήματα βασικών βιοτικών –και όχι μόνο –αναγκών και επιθυμιών μας προσπαθούν να απαντηθούν συλλογικά και στη βάση της αυτοοργάνωσης. Χώρους συμπερίληψης, όπου τα αποκλεισμένα αυτής της κοινωνίας μπορούν να χωρέσουν, όπου κάθε λογής καταπίεση και εξουσιαστική βία αντιπαλεύονται στη βάση της οριζοντιότητας και της αντιιεραρχίας. Είναι σπίτια αγώνα, σημεία ζύμωσης των ιδεών και οργάνωσης των δράσεών μας, καταφύγια από την κρατική καταστολή. Είναι οι χώροι που συμπυκνώνουν “το εδώ και το τώρα” όλων των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών προταγμάτων μας. Ως τέτοιες, οι καταλήψεις είναι διαχρονικά στο στόχαστρο του κράτους, αγκάθια στην κανονικότητα που προσπαθεί να επιβληθεί ισοπεδωτικά σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Η ιστορία του καταληψιακού κινήματος στην Ελλάδα είναι μεγάλη, γεμάτη στιγμές έμπνευσης και μαχητικές υπερασπίσεις των σπιτιών ενάντια στο κράτος, και απώλειες που αναμφισβήτητα κόστισαν στη συλλογική μας συνείδηση.
Ήδη από το φινάλε της τετραετίας της “πρώτης φοράς αριστεράς”, ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη και συνεχής επίθεση ενάντια στο καταληψιακό κίνημα. Κι αν τότε το επίκεντρο ήταν τα Εξάρχεια, με τη διάθεση του κράτους να σπάσει τα σπίτια που είχαν ανοίξει προκειμένου να καταστεί δυνατή η αλληλεγγύη στο πλήθος μεταναστριών και προσφύγων που είχε βρεθεί στην Αθήνα, αλλά και με τον εξευγενισμό της περιοχής να είναι προ των πυλών, η ΝΔ έπιασε το κατασταλτικό νήμα –ήδη από την προεκλογική περίοδο– και επέκτεινε τις επιθέσεις σε όλη την επικράτεια. Το αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής, με τα “τελεσίγραφά” της και την άπλετη βία της ήταν βαρύ, με πολλά σπίτια να εκκενώνονται και με συντρόφια να βρίσκονται τραυματισμένα και διωκόμενα. Κατέγραψε όμως και στιγμές αγώνα και αλληλεγγύης τις οποίες φέρουμε όλα μας στις συνεχιζόμενες αντιστάσεις που προβάλουμε απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Μαχητικές αντιστάσεις όταν οι μπάτσοι βρίσκονται έξω από την πόρτα, ανακαταλήψεις ξανά και ξανά των κτιρίων μας, πορείες σε γειτονιές που θυμίζουν ότι οι επιλογές του κράτους έχουν κόστος και δε μένουν αναπάντητες.
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου αποτελούταν από τρία κατειλημμένα κτίρια επί των οδών Ματρόζου, Παναιτωλίου και Αρβάλη, τα οποία ανοίχτηκαν το 2017. Στο διάστημα που παρέμειναν ανοικτά, αποτέλεσαν χώρους κοινωνικής αλληλεγγύης και αγώνα, φιλοξενώντας πλήθος εγχειρημάτων και συμμετέχοντας σε αγώνες ενάντια στον εξευγενισμό της γειτονιάς και την ιδιωτικοποίηση του Λόφου Φιλοππάπου. Έγιναν πολλές φορές στόχος φασιστικών εμπρηστικών επιθέσεων και εκκενώσεων, με το κράτος να χρησιμοποιεί κάθε μέσο ενάντια στους κατοίκους των σπιτιών (χημικά, πλαστικές σφαίρες κτλ). Οι αντιστάσεις των συντροφιών που υπερασπίστηκαν τα κτίρια αυτά στις εκκενώσεις και τις ανακαταλήψεις τους, οι εικόνες των, πολύχρωμων από τις μπογιές και αποκαρδιωμένων από το πλήθος πραγμάτων που έπεσαν πάνω στα κεφάλια τους, μπάτσων, ενέπνευσαν τους αγώνες που δόθηκαν για μια σειρά από υπερασπίσεις και ανακαταλήψεις σπιτιών στην συνέχεια.
Πέρα από τη βία που δέχτηκαν τα συντρόφια που ενεπλάκησαν από διάφορες θέσεις στην υπεράσπιση της κοινότητας των καταλήψεων αυτών και πέρα από την ίδια την απώλεια των χώρων μας, συνέπεια των αντιστάσεων υπήρξε και ο μεγάλος αριθμός διώξεων αγωνιστριών και αγωνιστών. Οι καταληψίες της κοινότητας βρίσκονται διωκόμενες/οι σε μια σειρά από υποθέσεις σχετικά με όλες τις εκκενώσεις, τις οποίες πολέμησαν μέσα στα χρόνια υπερασπιζόμενα με συνέπεια τις επιλογές και τα προτάγματά τους. Στις 2 Δεκεμβρίου θα διεξαχθεί το δικαστήριο σε δεύτερο βαθμό για την υπεράσπιση του κτιρίου της Ματρόζου 45 τον Γενάρη του 2020 απέναντι στην εκκένωση που ακολούθησε την ανακατάληψη των κτηρίων της Ματρόζου και της Παναιτωλίου. Η συνθήκη που έχει διαμορφωθεί είναι ιδιαίτερη, καθώς το πρωτόδικο δικαστήριο, ενταγμένο πλήρως στο κλίμα των ημερών, με την ΝΔ και τον Χρυσοχοΐδη να προσπαθούν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το θέμα βάζοντας τα μίντια να ζητάνε φυλακίσεις και τους μπάτσους –με μπροστάρη τον φασίστα Πλεύρη– να προσπαθούν να πάρουν ρεβάνς με μηνύσεις, καταλήγει στην πρωτοφανή βάσει στοιχείων και συνθήκης απόφαση των εξίμισι χρόνων (εκτίσιμη ποινή) φυλάκισης με αναστολή μέχρι το εφετείο.
Η απόφαση αυτή φυσικά δεν έρχεται εν κενώ. Πλην της βούλησης της ΝΔ να παράξει υπεραξία από κάθε λογής κατασταλτική επιλογή, το ελληνικό κράτος εδώ και αρκετά χρόνια εξελίσσεται νομικά και κατασταλτικά στα πρότυπα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, κάνοντας σαφές ότι η επίθεση ενάντια στα κινήματα και στους τρόπους που αυτά συγκροτούνται αποτελεί κεντρική στρατηγική του. Επιλογή, που σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες αναθεωρήσεις του Ποινικού Κώδικα και την αυστηροποίηση των ποινών που αυτός εισάγει, αναβαθμίζει τον κίνδυνο φυλάκισης (πραγματικής ή και εναλλακτικής) για τις περιπτώσεις μικροπαραβατικότητας και για πολιτικές δράσεις που παλαιότερα δεν είχαν αυτή την αντιμετώπιση. Τα αποτελέσματα είναι ήδη μπροστά μας, με τις φυλακές να ασφυκτιούν από το ολοένα αυξημένο πλήθος ανθρώπων που καταλήγουν εντός τους και με τις ποινές να είναι, τόσο οικονομικά όσο και σε διάρκεια, εξοντωτικές σε μια σειρά υποθέσεων. Αν και η συγκεκριμένη υπόθεση δικάζεται βάση παλαιότερου ποινικού κώδικα, η πρωτόδικη απόφαση εντάσσεται πλήρως στο δόγμα νόμου και τάξης που επιδιώκουν να επιβάλουν οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους, το οποίο εδώ επιχειρεί να στείλει για πρώτη φορά καταληψίες στην φυλακή.
Όπως σε όλες τις σημαντικές στιγμές αγώνα, το κράτος επιχειρεί πάντα να έχει την τελευταία λέξη. Και ανεξαρτήτως με το αν το επιτυγχάνει σε πρώτο χρόνο, την ώρα δηλαδή που πραγματοποιεί την επίθεση, έρχονται στη συνέχεια τα δικαστήρια ώστε να συμπληρώσουν και να ολοκληρώσουν την δουλειά των μπάτσων. Ως συνέλευση, αναγνωρίζουμε στο εφετείο που έρχεται την ανάγκη συσπείρωσης του α/α-χώρου για την υπεράσπιση και την αλληλεγγύη των συντροφιών που έβαλαν τα σώματά τους ανάχωμα προκειμένου να υπερασπιστούν τα μέρη στα οποία ζούμε, οργανωνόμαστε και υπάρχουμε ως χώρος. Απέναντι στην ολομέτωπη και εντεινόμενη επίθεση του κράτους, ας αναβιώσουμε το πείσμα και την αγωνιστική διάθεση που μας έδωσαν εκείνες οι μέρες και ας γίνουμε ασπίδα για τα συντρόφια που βρίσκονται στη δίνη των κατασταλτικών μηχανισμών.
Στηρίζουμε και καλούμε στην πορεία το Σάββατο 29 Νοεμβρίου, 13:00, στην πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα και στην συγκέντρωση αλληλεγγύης την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου, 9:00, στο εφετείο.
ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους
και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες