ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Στις 2 δεκέμβρη δικάζονται σε δεύτερο βαθμό οι καταληψίες της Ματρόζου 45. Η εν λόγω κατάληψη αποτελούσε κομμάτι της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου οι οποία περιελάμβανε άλλες 2 καταλήψεις στην περιοχή. Αμφισβητώντας τον ιερό θεσμό της ιδιοκτησίας/αποκλεισμού από τη χρήση κτιρίων που είχαν παρατηθεί χρόνια στη μοίρα τους να σαπίζουν, κάποιοι τα χρησιμοποιήσαν για να καλύψουν κοινωνικές ανάγκες των από τα κάτω. Πρωτόδικα οι καταληψίες έφαγαν 6,5 χρόνια έκαστος με αναστολή και αν αυτή η ποινή επικυρωθεί και στο εφετείο κινδυνεύουν ακόμα και με φυλάκιση. Γιατί τόσο μεγάλη ποινή; Γιατί οι καταληψίες είχαν το θράσος να αντέχουν επί 3 χρόνια και να μην τους πτοούν οι κατασταλτικές και φασιστικές/παρακρατικές επιθέσεις. Να μην τους πτοούν οι εκκενώσεις και να ανακαταλαμβάνουν πάλι τα κτίρια. Και να υπερασπίζονται όπως μπορούν τις δομές που με κόπο, ανιδιοτέλεια και συλλογική δουλειά δημιούργησαν (όχι μόνο για πάρτη τους αλλά και για όσους άλλους ήθελαν να ενταχθούν στην κοινότητά τους).
Κι εδώ είναι το πραγματικά επικίνδυνο για τις κάθε είδους εξουσίες. Κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν αυτοοργανωμένα να καλύψουν τις στεγαστικές ανάγκες τους αφενός κόντρα στις ατομικές “λύσεις” που με κάθε τρόπο προωθεί αυτή η εποχή και αφετέρου κόντρα “στη σκλαβιά που προτείνεται για την τάξη μας, ώστε να δουλεύουμε όλη μέρα ίσα ίσα για να συντηρούμε ένα σπίτι” και κόντρα “στο καθεστώς ανοχής, είτε στην οικογενειακή εστία ή την δομή κάποιου θρησκευτικού, κρατικού ή ιδιωτικού φιλανθρωπικού οργανισμού”. Και όχι μόνο αυτό αλλά κόντρα στην κατασυκοφάντηση των καταλήψεων και των αντιεξουσιαστών από την κρατική και μηντιακή προπαγάνδα βγήκαν από την πρώτη στιγμή (με συνέπεια και συνέχεια) δημόσια στη γειτονιά λέγοντας ξεκάθαρα ποιοι είναι και τι κάνουν και συνάπτοντας σχέσεις με κατοίκους της περιοχής.
Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο. Οι καταληψίες δεν αρκέστηκαν στην κάλυψη των δικών τους αναγκών αλλά τη χρησιμοποιήσαν και ως άλλο ένα κέντρο αγώνα ενάντια στην εκμεταλλευτική οργάνωση της κοινωνίας. Είτε όσον αφορά πιο τοπικούς αγώνες σε σχέση με τους δημόσιους χώρους (π.χ. ο αγώνας μαζί με άλλους κατοίκους προκειμένου να μη μετατραπεί ο λόφος του Φιλοπάππου σε άλλη μια τουριστική ατραξιόν με εισητήρια, περιφράξεις και μπάτσους) ή σε σχέση με τα υπέρογκα ενοίκια που ανάγκαζαν κόσμο να φύγει από τη γειτονιά ελέω τουριστικοποίησης και airbnb. Είτε αφορά αγώνες αλληλεγγύης στους μετανάστες και ενάντια στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αγώνες ενάντια στην καταστολή, δράσεις αλληλεγγύης σε άλλες καταλήψεις, δράσεις αντιφασιστικού και αντισεξιστικού περιεχομένου, δράσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές και γενικά δράσεις απέναντι σε ένα σύστημα που ξερνάει θάνατο, εκμετάλλευση και βαρβαρότητα.
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι που η πολιτική, δικαστική και αστυνομική εξουσία έχει λυσσάξει να καταδικαστούν οι καταληψίες της Ματρόζου. Και κλαίγονται οι μπάτσοι γιατί κάποιοι δεν έπεσαν αμαχητί (αλλά όπως λένε και οι ίδιοι “μπορεί να πέσαμε αλλά πέσαμε στο κεφάλι τους”) και μιλούν για δολοφονικές επιθέσεις εναντίον τους οι πάνοπλοι ράμπο που δε δίστασαν να εισβάλλουν σε γειτονικό σπίτι άσχετο με την κατάληψη και να τραμπουκίσουν και να διώξουν ποινικά τους κατοίκους του (βλ. υπόθεση Ινδαρέ). Έχουν σκυλιάσει γιατί παρ’ όλες τις συλλήψεις, το ξύλο και τους τραμπουκισμούς (μέχρι και πλαστικές σφαίρες έριξαν στους καταληψίες) οι εξουσίες δε βλέπουν απέναντί τους μετανοημένους και φοβισμένους ανθρώπους αλλά αγωνιστές που εξακολουθούν να στηρίζουν πολιτικά τις επιλογές τους. Από την άλλη είναι για όλους αυτούς τους λόγους που όλοι οι από τα κάτω αυτού του κόσμου πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι στους καταληψίες της Ματρόζου.
Για περισσότερα επισκεφτείτε το https://nosquatterinprison.noblogs.org/
αυτόνομη αντιεξουσιαστική συνέλευση ενάντια σε παλιές και νέες κανονικότητες Barricada