Αλληλεγγύη στους/στις καταληψίες που διώκονται σε 2ο βαθμό στα δικαστήρια στην Ευελπίδων (2/12/2025)

Κατάληψη θα κάνουμε σε κάθε γειτονιά…

«Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου
δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από 3 εγκαταλελειμμένα σπίτια
(Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3), τα οποία με συλλογική δουλειά
έγιναν και πάλι βιώσιμα και λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα
για περίπου 3 χρόνια. Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές για όσα
επιθυμούσαν να αντεπιτεθούν στην κρατική βία και αδικία, σε όσα
χρειάστηκαν καταφύγιο ή είχαν ανάγκη τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης
της κοινότητας, σε όσα αναζήτησαν έναν συλλογικό τρόπο ζωής, καθώς και
στον κόσμο της γειτονιάς. Πέραν των συνελεύσεων και των εκδηλώσεων που
φιλοξενήθηκαν, στα σπίτια λειτουργούσε η δομή της δανειστικής
βιβλιοθήκης, των δημόσιων μπάνιων και πλυντηρίων και του χαριστικού
παζαριού ρούχων. Η Κοινότητα συμμετείχε σε αγώνες για το καταληψιακό, το
αντιφασιστικό, για τους/τις πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες, ενάντια στην
έμφυλη βία, την πατριαρχία, το ρατσισμό, την εκμετάλλευση της φύσης,
ενάντια στον εξευγενισμό και την τουριστικοποίηση του Κουκακίου, ενάντια
στην ιδιωτικοποίηση του λόφου Φιλοπάππου κ.ά. Μέσα σε αυτά τα τρία
χρόνια, τα σπίτια της Κοινότητας δέχτηκαν φασιστικές επιθέσεις (3
εμπρηστικές επιθέσεις στην Παναιτωλίου) αλλά και εκκενώσεις, με την
αστυνομία να χρησιμοποιεί κάθε είδους βία (ξύλο, πλαστικές σφαίρες,
κρότου λάμψης, χημικά) για να ξεσπιτώσει τους καταληψίες ή όποιο άλλο
στέκονταν εμπόδιο στα κρατικά σχέδια που στόχο είχαν μια γενικευμένη
επίθεση στους κατειλημμένους χώρους (βλ. υπόθεση Ινδαρέ). Τα
συγκεκριμένα σπίτια μέχρι και σήμερα -5 χρόνια μετά τις τελευταίες
εκκενώσεις- σαπίζουν στη γειτονιά του Κουκακίου με το κράτος να έχει
δρομολογήσει την πώληση τους σε real estate εταιρίες, προκειμένου να
μετατραπούν σε πανάκριβα πολυτελή διαμερίσματα στην πλέον τουριστική
γειτονιά του Κουκακίου.»

(Απόσπασμα από ανακοίνωση της «Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου» τον Νοέμβρη του 2025)

Ζούμε σε τόπους, γειτονιές, περιοχές που ασφυκτιούμε. Κάθε πιθανότητα
αέρα φαντάζει εξωπραγματική, είτε με την κυριολεκτική είτε με τη
μεταφορική της σημασία. Ό,τι υπάρχει γύρω μας αλλάζει με ρυθμούς που δεν
προλαβαίνουν να γίνουν κατανοητοί. Με μία τέτοια επιτάχυνση, οι αλλαγές
αυτές γίνονται οριακά αντιληπτές, ενώ την ίδια στιγμή μετατρέπονται σε
κανονικότητα. Τα γκρεμισμένα ή εγκαταλελειμμένα σπίτια στις γειτονιές
μας μεταμορφώνονται, εν ριπή οφθαλμού, σε «μοντέρνες» κατοικίες
ανατριχιαστικά ομοιόμορφες και οικονομικά απλησίαστες. Οι πλατείες με τα
λιγοστά δέντρα αναπλάθονται με περαιτέρω τσιμεντοποίηση, με άβολα και
αφιλόξενα παγκάκια που σε προειδοποιούν ότι εδώ δεν είναι να αράζεις και
για πολύ. Τα πεζοδρόμια έχουν δώσει τη θέση τους σε εναλλακτικά -ή μη-
καταστήματα και σε τραπεζοκαθίσματα για κάθε καταναλωτικό γούστο. Τα
εγκαταλελειμμένα κτήρια «μιας άλλης εποχής», μετατρέπονται σε ξενοδοχεία
και bnb πολλών ή λιγότερων αστέρων. Οι δρόμοι, τα μμμ, τα σπίτια
απευθύνονται σε τουρίστες κάθε τύπου, που ψάχνουν να καταναλώσουν το
«παραδοσιακό, το ντόπιο, το αυθεντικό», εκτοπίζοντας όσες δεν
ταιριάζουμε στα stories του 24ώρου τους. Μέχρι και οι κολώνες του δρόμου
μέσα στην τόση «ανάπτυξη» έβγαλαν μάτια και μας παρακολουθούν επί
24ωρης βάσης, «για το καλό μας» και την «ασφάλειά μας» όπως όλα άλλωστε.
Κάπου μέσα σε όλα αυτά ζούμε, κυκλοφορούμε και εμείς. Ψάχνουμε σπίτι να
νοικιάσουμε, μια δουλειά για να (μην) βγει ο μήνας, προσπαθούμε να
βρούμε έναν πιο «ήσυχο» δρόμο για να φτάσουμε με τα χίλια ζόρια στο
σπίτι μας και στη μισθωτή σκλαβιά μας, αναζητούμε ένα πεζούλι να κάνουμε
10λεπτά διάλλειμα. Εξοργιζόμαστε με τη «δυνατότητα» που πλέον μας
δίνουν να δουλεύουμε 13 ώρες, ώστε να μας ξεζουμίζει το αφεντικό μας με
«τη σφραγίδα του νόμου». Και αν όλα αυτά μοιάζουν σαν να βγήκαν από
σενάριο μιας δυστοπικής ταινίας, δυστυχώς αυτά και πολλά ακόμα είναι όσα
ζούμε κινούμενα σε αυτούς τους τόπους.

Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ασφυκτιούμε. Διότι ξέρουμε πως όλα αυτά
δεν γίνονται «για το καλό» μας. Ξέρουμε ότι τις γειτονιές μας τις
παίρνουν εταιρείες, τράπεζες, εκκλησίες, κράτος και real estate
εκτοπίζοντας κάθε φτωχή, κάθε απόκληρο, κάθε «αποτυχημένο» για το
σύστημά τους. Ξέρουμε πως οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας δεν
καλύπτονται με αγορές, κατανάλωση και σκόρπισμα. Ξέρουμε ότι ζούμε σε
έναν κόσμο που το μόνο που τον αφορά είναι να διασφαλίζει κέρδη, να
κάνει πολέμους, να εκτοπίζει, να φυλακίζει, να εξαναγκάζει και να
δολοφονεί. Ξέρουμε πως όταν διαφημίζεται η νομιμότητα και η ασφάλειά
μας, σημαίνει ότι κάποιος θα εκτελεσθεί για 20 ευρώ, κάποια θα βιαστεί
μέσα στο σπίτι της, κάποιες θα πνιγούν στις θάλασσες, κάποιοι θα
δολοφονηθούν σε ένα τρένο. Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα,
έχουμε πολύ θυμό, οργή και μεγάλη επιμονή για καταστροφή και δημιουργία.

Όταν λέμε λοιπόν να μπούμε στα «άδεια σπίτια», δεν είναι απλώς για να
έχουμε μια στέγη. Κάνουμε καταλήψεις γιατί δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε,
να υπομένουμε και να ζούμε άλλο αυτή την πραγματικότητα. Γιατί έχουμε
φτάσει στα όρια μας, γιατί επιθυμούμε να ζούμε μαζί, να μοιραζόμαστε
τους χρόνους μας, τα πάθη μας, τα λάθη μας, τη φαντασία μας. Γιατί δεν
μας κάνει τίποτα από αυτόν τον άθλιο κόσμο τους. Σε αυτούς τους χώρους
δημιουργούμε σχέσεις βαθιές, χειραφετούμαστε και εμπνεόμαστε ο ένας από
την άλλη. Αντιπροτείνουμε έναν κόσμο αλληλεγγύης και καταστρέφουμε όλα
αυτά που μας θέλουν να είμαστε μονοδιάστατοι, ακίνητες και παγωμένα σε
ένα κόσμο που δεν σταματάει να αλλάζει μόνο και μόνο ώστε να μας
ισοπεδώνει. Οι καταλήψεις ήταν και θα είναι ένα πρόταγμα διαχρονικό,
είτε ζούμε σε χωριά είτε σε πόλεις, είτε μας πουν ότι τα πράγματα «πάνε
καλύτερα» είτε όχι. Οι καταλήψεις μας ήταν και θα είναι εστίες ανομίας
απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Είναι τόποι
συνάντησης και συλλογικοποίησης, εστίες εξέγερσης, αντίστασης και αγώνα.
Είναι ζωντανό κάλεσμα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Το
κράτος και οι θεσμοί του πάντα θα προσπαθούν να τις εκκενώνουν, να τις
καταστέλλουν και να τιμωρούν ό,τι και όποιο τις απαρτίζει. Γιατί οι
καταλήψεις είναι σπόρος ενός κόσμου που μπορεί να τα καταστρέψει.

…μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κελιά

Κατά την πρωτοβάθμια εκδίκαση των συλληφθέντων της τελευταίας
ανακατάληψης στην οδό Ματρόζου 45 (11/01/2020), το κράτος αποφάσισε όχι
μόνο να εξαντλήσει αλλά και να υπερβεί την κατασταλτική του στρατηγική,
αναβαθμίζοντας τις κατηγορίες και επιβάλλοντας ποινή 6,5 ετών φυλάκισης.
Με την εισαγγελέα μάλιστα να προτείνει έκτιση της ποινής έως και το
εφετείο. Εν τέλει το δικαστήριο αποφάσισε την αναστολή της ποινής μέχρι
το εφετείο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 2/12/2025 στην Ευελπίδων.

Εξ’ αρχής, η συγκεκριμένη υπόθεση εξέλαβε όλη την επιθετικότητα του
κράτους και των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του. Όχι μόνο
λόγω της πολύωρης και δυναμικής αντίστασης των καταληψιών κατά την
επιχειρούμενη εκκένωση. Αλλά διότι αυτή ακριβώς η αντίσταση αλλά και όλη
η υπόθεση της συλλογικής ανακατάληψης της Κοινότητας Καταλήψεων στο
Κουκάκι συντελέστηκε σε πείσμα μιας περιόδου κατά την οποία η πολιτική
και οικονομική εξουσία διατυμπάνιζαν και εφάρμοζαν για μία ακόμα φορά το
δόγμα «Νόμος και Τάξη». Ήταν η χρονική περίοδος όπου η δεξιά διαχείριση
του κράτους ανέλαβε να συνεχίσει «επάξια» τον δρόμο που της έστρωσε η
αριστερή του διαχείριση. Μία περίοδος που ήδη από το καλοκαίρι του 2019
-με σημείο αναφοράς τα Εξάρχεια και έπειτα σε πολλές ακόμα γειτονιές-
είχε ξεκινήσει, μεταξύ άλλων, μία νέα ιδεολογική και κατασταλτική
επίθεση σε όσους «περισσεύουν» και σε όσες αντιστέκονται. Ήταν η
περίοδος που διά στόματος του τότε υπουργού μεταφορών (και νυν ενός εκ
των δολοφόνων των Τεμπών) Κώστα Α. Καραμανλή «ο άνθρωπος που μπαίνει
τσάμπα στο μετρό πρέπει να νοιώθει απόβρασμα της κοινωνίας». Που διά
στόματος του τότε συνδικαλιστή μπάτσου Σταύρου Μπαλάσκα (και νυν
τηλεμαϊντανού μπάτσου) οι μετανάστες έπρεπε «να εξαφανιστούν σαν σκόνη»
και οι αναρχικοί «ως πραγματικά σκουπίδια». Που οι μπάτσοι εισέβαλαν
μέσα στις σχολές και που ξεκίνησε ένα κύμα τελεσιγράφων, απειλών και
εκκενώσεων διαφόρων καταλήψεων από τον τότε (και νυν και αεί προστάτη
μπάτσων, κράτους και αφεντικών) υπουργό δημόσιας τάξης Μιχάλη
Χρυσοχοΐδη. Και πράγματι, νιώθουμε στο πετσί μας τί σήμαινε ο «Νόμος και
η Τάξη» με τον υγειονομικό αυταρχισμό των απαγορεύσεων, των
επιτηρήσεων, των υποχρεωτικοτήτων, των αποκλεισμών και της καταστολής
κατά την περίοδο της covid. Με τους πολεμικούς εξοπλισμούς, τη διαρκή
στρατιωτικοποίηση, τις δολοφονίες μεταναστών/ριών στα σύνορα και τα ΑΤ,
την ενεργή στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία και της σφαγής των
παλαιστινιακών κοινοτήτων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Με την απαξίωση,
την εξαθλίωση, τη λεηλασία της ζωής και της καθημερινότητάς μας, εκ
μέρους κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.

Απέναντι σε αυτά και σε πολλά άλλα, η ανακατάληψη και η υπεράσπιση
των καταλήψεων στο Κουκάκι -όπως και διάφορες άλλες στιγμές
κοινωνικών/ταξικών αγώνων εκείνη την περίοδο- δεν αποτέλεσαν τίποτα
λιγότερο από συλλογικά πεδία αντίστασης και αλληλεγγύης. Και ως τέτοια
αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται από κράτος, κεφάλαιο, μμε και
διάφορους θεσμούς. Είναι ενδεικτικό άλλωστε ότι οι μπάτσοι της
επιχείρησης της εκκένωσης της Ματρόζου έσπευσαν να κουβαλήσουν
δικηγόρους από το γραφείο του Πλεύρη προς υποστήριξη των κατηγοριών, ενώ
προσπάθησαν να αξιοποιήσουν διάφορα δικαστικά «όπλα» για την αναβάθμιση
των κατηγοριών που είχε αποδώσει ο εισαγγελέας. Όπως επίσης και το ότι η
πρωτοφανής πρωτοβάθμια καταδίκη σε 6,5 έτη φυλάκισης για πλημμελήματα,
μαζί με την απειλή για άμεση φυλάκιση των καταληψιών στο εφετείο στις
2/12, έρχονται μέσα σε ένα περιβάλλον συνολικής αυστηροποίησης του
Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για το σύνολο της
κοινωνίας. Όπως όμως και τότε, έτσι και σήμερα και πάντα, το δόγμα
«νόμος και τάξη» θα καταρρέει μπροστά σε αυτό ακριβώς που στοχεύει: στην
αλληλεγγύη και στις συλλογικές αντιστάσεις των «από κάτω», σε ό,τι δεν
αποδέχεται μοιρολατρικά την καταπίεση και την εκμετάλλευση, σε όποια
τολμούν να αμφισβητούν την αυθεντία του κράτους, του κεφαλαίου και της
πατριαρχίας προτάσσοντας έναν απελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο.