ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ
Στις 18/12/19 εκκενώνονται τα τρία σπίτια που συνιστούσαν την κοινότητα καταλήψεων κουκακίου. Η Ματρόζου 45, η Αρβάλη 3 και η Παναιτωλίου 21. Έναν μήνα μετά, οι καταληψίες επιστρέφουν για να ανακαταλάβουν τα σπίτια τους με πλήθος αλληλέγγυων να συγκεντρώνεται απ’ έξω. Σύντομα κάνει την εμφάνιση του ο γνωστός συρφετός της ελας, με πάνοπλους μπάτσους όλων των ομάδων, αρχικά να επιτίθενται στις συγκεντρώσεις και έπειτα να περικυκλώνουν τα κτίρια. 1 ώρα μετά και ενώ οι μπάτσοι έχουν φάει στο κεφάλι ό,τι μπορούσε να ξηλωθεί μέσα από το σπίτι, καταφέρνουν να βγάλουν έξω τα συντρόφια που ανακατέλαβαν την Ματρόζου 45. Τα 4 συντρόφια πλην της ανήλικης τότε συντρόφισσας που η δίκη της διαχωρίστηκε, καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε εκτόσ ποινή 77 μηνών αναστάλσιμη μέχρι το εφετείο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 2/12/25. Το χρονικό πλαίσιο των εκκενώσεων της κοινότητας καταλήψεων κουκακίου εντάσσεται σε μια περίοδο πολιτικής κατασταλτικής επίθεσης στους κατειλημμένους χώρους με τον Χρυσοχοΐδη να εξαγγέλει τότε το τελεσίγραφο των 15 ημερών προς τους καταληψίες, με σκοπό να αποχωρήσουν από τις καταλήψεις. Η δυναμική απάντηση που δόθηκε από τα συντρόφια που υπερασπίστηκαν τα σπίτια τους και την ίδια τους την κοινότητα, πέρα από το ότι αναχαίτισε τα σχέδια του κρατικού μηχανισμού να καταπνίξει τις καταλήψεις, λειτούργησε ενδυναμωτικά για τις υπόλοιπες καταληψίες ώστε να συνεχίσουν και έδωσε νέα δυναμική στην υπεράσπιση των σπιτιών του αγώνα. Έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε, έξι χρόνια που η δημόσια σφαίρα συνεχώς συρρικνώνεται, που όλα φαντάζουν αναλώσιμα μπροστά στην προέλαση της ανάπτυξης και του κεφαλαίου και που οι ώρες της μέρας μοιάζουν συνεχώς να λιγοστεύουν.
Έξι χρόνια μετά στηρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυα στα συντρόφια που υπερασπίστηκαν την κοινότητα, τις σχέσεις , τις ιδέες και τις ζωές τους .
Η αλληλεγγύη είναι μεταδοτική
Η αλληλεγγύη ως πολιτική αξία και πρόταγμα καλλιεργείται, αναπαράγεται και μεταδίδεται μέσα από τη συλλογικοποίηση των ζωών μας. Ένα εργαλείο στην κατεύθυνση αυτής της συλλογικοποίησης αποτελούν και οι καταλήψεις. Κόντρα στον ατομικιστικό τρόπο ζωής που πλασάρεται στη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα ως μοναδική λύση για την οικονομική ευημερία, την επαγγελματική ανέλιξη, την “καλή ζωή”, εμείς επιλέγουμε να αντιστεκόμαστε στην εξατομίκευση των ζωών μας. Γιατί αυτό το μοντέλο ζωής που πλασάρεται ως καλύτερο, αναγνωρίζουμε πως βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης. Αυτό το μοντέλο ζωής απορρίπτει όλους τους ανθρώπους που δεν αναγνωρίζονται ως “πολίτες”, όπως είναι οι άνθρωποι που ζουν σε κέντρα κράτησης και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και τους ανθρώπους που υφίστανται έμφυλες/ταξικές/φυλετικές διακρίσεις. Η μόνη ζωή που επιθυμούμε απαντάει στα καθημερινά μας προβλήματα με όρους συλλογικούς, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και συνύπαρξη, δύσκολες και κουραστικές διεργασίες που όμως γίνονται παιχνίδι, όταν τις κάνουμε για μας μαζί με ανθρώπους που νοιαζόμαστε και αγαπάμε. Η ευτυχία δηλαδή για μας, συντελείται όταν παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. H ζωή αυτή εδαφικοποιείται σε απελευθερωμένους χώρους που στήνουμε ως ανάχωμα στην επιβεβλημένη πραγματικότητα. Κόντρα στην εξατομίκευση, μέσα στις καταλήψεις μαθαίνουμε πρώτα απ’ όλα να καταρρίπτουμε εμάς τις ίδιες, να μοιραζόμαστε τις επιθυμίες μας και τις φρίκες μας, να επικοινωνούμε τα όρια μας, θέτοντας τα ή και ξεπερνώντας τα ανάλογα με τη συνθήκη. Να ζούμε με λίγα λόγια μαζί, δίνοντας ως απάντηση στο ανθρώπινο υπαρξιακό ερώτημα τη συλλογική εμπειρία. Αν υπάρχει κάτι που μαθαίνουμε στους απελευθερωμένους χώρους είναι πως η συλλογική ζωή είναι όχι μόνο εφικτή αλλα και ικανή να μας προσφέρει ακριβώς αυτά που η εξατομικευμένη ρουτίνα της καθημερινής ζωής δεν θα μπορέσει ποτέ. Οι συλλογικές διαδικασίες ως απόρροια των πολιτικών προταγμάτων μας, είναι η ρίζα που κάνει τα όνειρα μας να ανθίσουν.Οπότε οι καταλήψεις είναι χώροι που συναντιόμαστε και οργανωνόμαστε ώστε να δώσουμε απάντηση ενάντια στην κανονικοποιημένη πραγματικότητα που θέτει το κράτος, το κεφάλαιο και η πατριαρχία . Είναι χώροι όπου η ιδέα της αλληλεγγύης αναπτύσσεται ως εργαλείο με το οποίο συναντάμε και επεκτείνουμε τους κύκλους μας. Γι’ αυτό, δεν είναι τόσο η “παρανομία” που χαρακτηρίζει την κατάληψη ενός εγκαταλειμένου κτίριου αυτή που ενεργοποιεί τον κρατικό μηχανισμό για μια ενδεχόμενη επιχείρηση εκκένωσης. Είναι περισσότερο ο φόβος πως η αντιπρόταση της κοινότητας που παραθέτουμε, ξεπερνάει ό,τι το κράτος έχει να προσφέρει. Η αλληλεγγύη βλέπετε είναι μεταδοτική. Γιατί όμως επιλέγουμε να δομούμε τις κοινότητες μας μέσα σε καταλήψεις, έξω δηλαδή από τον κόσμο της ιδιοκτησίας;
Η αδιαμεσολάβητη θαλπωρή του “κενού” χώρου
Επιβιώνουμε σε μια πόλη στην οποία όπου σταθείς και όπου βρεθείς οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους, η επαφή σου με τα αντικείμενα, οι σκέψεις σου οι ίδιες, όλα διαμεσολαβούνται από το κεφάλαιο και τις σχέσεις εξουσίας που παράγει. Και αυτό γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός και οι τεχνολογίες του. Η ζωή σου απόλυτα καθορισμένη κι εσύ την ακολουθείς. Ο καπιταλιστικός τρόπος αναπαραγωγής σιχαίνεται την τυχαιότητα, καθε τόπος που δεν συντελείται κάποια οικονομική συνδιαλλαγή αποτελεί “κενό” χώρο και διατίθεται ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανάπτυξη και εκμετάλλευση. Όταν όλα βασίζονται στις λογικές της ιδιοκτησίας, της οικονομικής συναλλαγής και της διαμεσολάβησης του καπιταλισμού μέσα στις σχέσεις μας, κανένας “κενός” χώρος δεν είναι αποδεκτός. Κάπως έτσι καταλήγουμε σε βουνά που δεν είναι βουνά αλλα αιολικά πάρκα, σε ποτάμια που δεν είναι ποτάμια αλλά υδροηλεκτρικά εργοστάσια, σε θάλασσες που δεν είναι θάλασσες αλλά ιχθυοκαλλιέργιες (παγιδευμένων από τα γεννοφάσκια τους ψαριών) και φυσικά σε πάρκα που δεν είναι πάρκα αλλά εν δυνάμει πάρκινγκ και σε πλατείες που δεν είναι πλατείες αλλά χώρος για τραπεζοκαθίσματα ολόιδιων μεταξύ τους μαγαζιών ή στην καλύτερη εργοτάξια μετρό. Έχουν και οικολογικό αίσθημα πανάθεμά τους και πρέπει να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε τα εμπορευμ… οι άνθρωποι τέλος πάντων που κινούνται μέσα στην πόλη, να γίνονται ακόμα περισσότεροι, να κινούνται ακόμα αποδοτικότερα και να βλέπουν το φως της μέρας ακόμα λιγότερο. Ο ήλιος τους πειράζει τους ανθρώπους, τους κάνει απρόβλεπτους. Όλη αυτή η λογική εκκινεί σίγουρα από την επιθυμία του καπιταλισμού για οικονομική ανάπτυξη αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και κάτι ακόμα ιδιαίτερα χρήσιμο για τον κόσμο της εξουσίας. Διαμορφώνει μέσα στην πόλη μια συνθήκη όπου η κάθε μας κίνηση είναι προβλέψιμη. Το τι βλέπουμε, το τι καταναλώνουμε, το τι συζητάμε, το με ποιους βρισκόμαστε όλα είναι προδιαμορφωμένα με τα κατάλληλα logistics. Από την άλλη σε ένα “κενό” χώρο, εισχωρώντας εντός του πέφτει πάνω σου η ευθύνη να τον διαμορφώσεις και να σκαρώσεις τους κανόνες και τις δυνατότητες που σου αναλογούν. Το κράτος σιχαίνεται οτιδήποτε ξεφεύγει από τον έλεγχο του, μισεί λοιπόν τους “κενούς χώρους” όσο αυτοί παραμένουν κενοί. Εμείς από την άλλη τους λατρεύουμε, ένας “κενός” χώρος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να θέσουμε επι τάπητος τα αντιεξουσιαστικά και αυτοοργανωμένα μας αντανακλαστικά, να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τον νόμο της ιδιοκτησίας που αποτελεί τροχοπέδη ολόκληρης της καπιταλιστικής αναπαραγωγής,καθώς και του υποκριτικού αφηγήματος περι δυνατότητας για οικονομική ανέλιξη -λες και όλα έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή. Είναι μέσα σε “κενούς” χώρους όπως οι πλατείες, τα πάρκα και τα άδεια σπίτια όπου βρίσκουμε την ευκαιρία να ξεφύγουμε από την ασφυκτική διαμεσολάβηση του κεφαλαίου και του κράτους και να ορίσουμε τις ζωές μας μόνες μας. Να βγούμε έξω από μία πραγματικότητα που η κάθε μας κίνηση και σκέψη είναι προβλέψιμη και να σηκώσουμε την ευθύνη των υπάρξεων μας.
Αυτή η διαδικασία μόνο εύκολη δεν είναι, μη γελιόμαστε, από τη στιγμή που γεννιόμαστε μαθαίνουμε να ζούμε στη βάση του ετεροκαθορισμού και των έτοιμων λύσεων, στη βάση της αυτοματοποίησης και της ευκολίας, εθιζόμαστε σε αυτό και είναι πραγματικά δύσκολο να το διαρρήξουμε. Να ξεβολευτούμε δηλαδή και να αμφισβητήσουμε στην πράξη τα όποια προνόμια μας έχουν αποδοθεί.Το κάνουμε όμως επειδή διαισθανόμαστε την ανάγκη, επειδή δεν μας αρκεί η ζωή που μας επιβάλλουν , επειδή τίποτα δεν συγκρίνεται με το να συνδέεσαι με τα πλάσματα γύρω σου σε έναν “κενό” χώρο, γιατί αυτός ο χώρος που υπάρχουμε μαζί, τελικά μόνο κενός δεν είναι, απλά χρειάζεται να διαισθανθείς τις ανεξάντλητες δυνατότητες που κρύβει.
Η περίπτωση του Κουκακίου
Όλα όσα αναφέραμε παραπάνω σχετικά με τους λόγους και τα κίνητρα πίσω από τα οποία το κράτος εκκενώνει τις καταλήψεις αποτυπώνονται ξεκάθαρα στην περίπτωση της γειτονιάς του Κουκακίου. Γιατί ενώ τα εκκενωμένα σπίτια παραμένουν μέχρι και σήμερα άδεια και “αναξιοποίητα”, στη γύρω γειτονιά έχει στηθεί ένα απέραντο πανηγύρι εξευγενισμού και τουριστικοποίησης, βίαιης αναπαραγωγής. Δεν ξέρουμε αν η κατάσταση θα ήταν καπιταλιστικής διαφορετική εφόσον η κοινότητα έστεκε ακόμα στα απελευθερωμένα της εδάφη, αλλά είναι πασιφανές ότι το κράτος δεν θέλησε να το ρισκάρει. Τα αστυνομικά επιτελεία οργανώνουν τα επιχειρησιακά τους πλάνα με πρόσχημα πάντα τη νομιμότητα που καλούμαστε να υπηρετούμε. Η ίδια η νομιμότητα όμως είναι τα πλαίσια που θέτουν το κράτος και το κεφάλαιο για να διαφυλάξουν τη συνέχειά τους. Εμείς ξεφεύγοντας από το απόλυτο δίπολο νομιμότηταςπαρανομίας βλέπουμε την υπεράσπιση των χωρών μας ως αναγκαία συνθήκη. Τα κράτη έχουν στρατούς και μπάτσους για να διασφαλίζουν την κυριαρχία τους, εμείς έχουμε τις σχέσεις μας, τις ιδέες μας και την ευθύνη να αναλαμβάνουμε δράση και να υπερασπιζόμαστε όλα όσα χτίζουμε μαζί. Η κοινότητα καταλήψεων Κουκακίου ήταν σίγουρα οι δομές, οι κοινωνικές κουζίνες, τα γλέντια, τα λάιβ, οι εκδηλώσεις, οι πολιτικοί αγώνες, που έλαβαν χώρα εντός και εκτός των κατειλημμένων χώρων της και ήταν φυσικά και οι ίδιοι οι κατειλημμένοι χώροι. Η μαχητική υπεράσπιση που επέλεξαν τα συντρόφια μας και για την οποία τώρα διώκονται, ήταν η υπεράσπιση όλων αυτών και ήταν μία ευθύνη που επέλεξαν να πάρουν απέναντι σε έναν πάνοπλο εχθρό που προσπαθεί να δαιμονοποιήσει κάθε κίνηση αμφισβήτησης και ελευθερίας επιβάλλοντας τη λογική του. Κομμάτι της κοινότητας όμως είναι και τα γέλια, οι φιλίες, οι ιστορίες, οι έρωτες, οι διαφωνίες, οι συζητήσεις, οι συνομωσίες, οι εξεγερσιακές πρακτικές που άνθισαν μέσα στους τοίχους των καταλήψεων και που τραβάνε μέχρι σήμερα, δραπετεύοντας από τις εκκενώσεις των μπάτσων. Και είναι εκείνα τα συστατικά που το κράτος δεν θα μπορέσει ποτέ να αποσπάσει με τη βία του και που καθίστανται αρκετά για να συνεχίσουμε να διεκδικούμε μια ζωή με τους δικούς μας όρους. Παρόλη λοιπόν την καταστολή, η κοινότητα συνεχίζει να υπάρχει, να αντιστέκεται συλλογικά, να ανθίζει ακόμα και μετά τις εκκενώσεις και να παίρνει μέρος στους αγώνες του σήμερα.
Μπαίνουμε λοιπόν στα άδεια σπίτια γιατί μόνο έξω απο τις οικονομικές συνδιαλλαγές που μας καταπνίγουν στην πόλη μπορούμε να έρθουμε κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε για μας τα ίδια, για να ανακαλύψουμε τελικά τι είμαστε αλλά και εκείνο που θέλουμε να γίνουμε.
Μας βγάζουν από τα άδεια σπίτια γιατί δεν μπορούν να ανεχτούν τους χώρους όπου η λειτουργία τους καθορίζεται από μας τα ίδια, φοβούνται τι μπορεί να δημιουργήσει μια συνθήκη όπου τα προβλήματα και επιθυμίες μας ξεφεύγουν από τα όρια της εσωστρέφειας οι που φέρει ο επιβαλλόμενος ατομικισμός, γιατί η μανία τους για εξουσιαστική ολοκλήρωση, δεν μπορεί να επιτρέψει χώρους μέσα στην πόλη όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους το κεφάλαιο, την πατριαρχία, το έθνος και τον καπιταλισμό.
Οι καταλήψεις ήταν και παραμένουν από τους λίγους ακόμα “κενούς” χώρους μέσα στην πόλη. Τόσο κενοί που αντιλαλούν οι φωνές και τα τραγούδια μας. Και θα συνεχίσουμε να τις υπερασπιζόμαστε, αντιστεκόμενα στην ποινικοποίηση των ζωών και των σχέσεων μας.
Αλληλεγγύη στα συντρόφια μας που ενα χειμερινό απόγευμα του ‘20 στάθηκαν με όλο τους το είναι απέναντι σε έναν στρατό απο μπάτσους για να υπερασπιστούν τη ζωή απέναντι στην απονέκρωση, για να διαφυλάξουν έναν “κενό” χώρο απέναντι σε τόσα και τόσα κενά μυαλά. Πράγματι έπεσαν πάνω στα κεφάλια τους… και η ηχώ απο το γδούπο αντήχησε σε κάθε “κενό” χώρο εκεί έξω.
10-100-χιλιάδες ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΖΩΕΣ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΖΗΣΕΙΣ
ΣΤΟ ΚΟΥΚΑΚΙ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
2/12 ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΣΤΙΣ 9:00, κτήριο 8 αίθουσα 2 (για το εφετείο της ματρόζου 45)
Κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια
(επισυνάπτουμε το αρχείο με το μπροσουράκι που τυπώθηκε με βάση το παραπάνω κείμενο-κάλεσμα σε ψηφιακή μορφή)