ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΤΡΙΤΗ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 9:00 ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ
Στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό συντρόφισσες και σύντροφοι για τη μαχητική υπεράσπιση των κτιρίων της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου το Γενάρη του 2020. Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από 3 εγκαταλελειμμένα σπίτια (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) τα οποία με συλλογική δουλειά έγιναν και πάλι βιώσιμα και λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές για όσα επιθυμούσαν να αντεπιτεθούν στην κρατική βία και αδικία, σε όσα χρειάστηκαν καταφύγιο ή είχαν ανάγκη τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης της κοινότητας, σε όσα αναζήτησαν έναν συλλογικό τρόπο ζωής καθώς και στον κόσμο της γειτονιάς. Πέραν των συνελεύσεων και των εκδηλώσεων που φιλοξενήθηκαν, στα σπίτια λειτουργούσε η δομή της δανειστικής βιβλιοθήκης, των δημόσιων μπάνιων και πλυντηρίων και του χαριστικού παζαριού ρούχων. Η Κοινότητα συμμετείχε σε αγώνες για το καταληψιακό, το αντιφασιστικό, για τους/τις πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες, ενάντια στην έμφυλη βία, την πατριαρχία, το ρατσισμό, την εκμετάλλευση της φύσης, ενάντια στον εξευγενισμό και την τουριστικοποίση του Κουκακίου, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λόφου Φιλοπάππου κ.α. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια τα σπίτια της Κοινότητας δέχτηκαν φασιστικές επιθέσεις (π.χ. εμπρηστική επίθεση στην Παναιτωλίου) αλλά και εκκενώσεις, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί κάθε είδους βία (ξύλο, πλαστικές σφαίρες, κρότου λάμψης, χημικά) για να ξεσπιτώσει τους καταληψίες ή όποιον/α άλλον/η στέκονταν εμπόδιο στα κρατικά σχέδια που στόχο είχαν μια γενικευμένη επίθεση στους κατειλημμένους χώρους (βλ. υπόθεση Ινδαρέ). Τα συγκεκριμένα σπίτια μέχρι και σήμερα -5 χρόνια μετά τις τελευταίες εκκενώσεις- σαπίζουν στη γειτονιά του Κουκακίου με το κράτος να έχει δρομολογήσει την πώληση τους σε real estate εταιρίες προκειμένου να μετατραπούν σε πανάκριβα πολυτελή διαμερίσματα στην πλέον τουριστική γειτονιά του Κουκακίου. Οι κάτοικοι των σπιτιών υπερασπίστηκαν ενεργά τα σπίτια τους σε κάθε αστυνομική εισβολή. Συγκεκριμένα η κατάληψη Ματρόζου είχε εκκενωθεί ήδη δύο φορές (το 2018 και το 2019 παράλληλα με τις εκκενώσεις της Παναιτωλίου και της Αρβάλη) μέχρι και την ανακατάληψη-εκκένωση του 2020, με αποτέλεσμα οι καταληψίες να δικάζονται για τις πολιτικές τους επιλογές. Το επόμενο διάστημα αναμένονται τα δύο τελευταία δικαστήρια όσων υπερασπίστηκαν τα σπίτια της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου. Στις 29/10 δικάζονται οι καταληψίες που υπερασπίστηκαν το σπίτι της Παναιτωλίου μετά από αστυνομική επιχείρηση το 2019 ενώ στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό οι καταληψίες που υπερασπίστηκαν τη Ματρόζου 45 κατά την ανακατάληψη του κτηρίου το 2020. Όπως και στα προηγούμενα δικαστήρια έτσι και σε αυτά, τα συντρόφια μας θα υπερασπιστούν τα προτάγματα τους, τις σχέσεις τους, τους αγώνες που έδωσαν και τις δομές που δημιούργησαν.
Η απαίτηση για τη φυλάκιση των συντροφιών μας ήρθε επίσημα και δημόσια από την πολιτική εξουσία. Πλάνα από την εκκένωση, κατέκλυσαν τα ΜΜΕ και έγιναν δηλώσεις με το αίτημα της παραδειγματικής τιμωρίας των συντροφισσών/συντρόφων, μέχρι και από τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη. Η πολιτική εξουσία ενήργησε επιπρόσθετα προς τη δίωξη: οι μπάτσοι, ούτε ένα μήνα μετά το φιάσκο της σύλληψης του γείτονα της Ματρόζου 45 Ινδαρέ που ξυλοκοπήθηκε στην ταράτσα του μετά την αποτυχία της αστυνομίας να εντοπίσει τους/τις καταληψίες, έκαναν μήνυση στα συντρόφια μας, με το δικηγορικό γραφείο του Πλεύρη να αναλαμβάνει την υπόθεση μαζί με διάφορους άλλους παρατρεχάμενους δικηγόρους-υπερασπιστές μπάτσων. Η συνεργάτιδά του και υποψήφια βουλευτής της ΝΔ Βαρελά ενώ αρχικά προσπάθησε να υποστηρίξει την πολιτική αγωγή ενάντια στις/στους καταληψίες εντούτοις αποβλήθηκε από το δικαστήριο. Παρόλαυτα, η ίδια την αμέσως επόμενη ημέρα της δίκης είπε δημόσια ψέματα στα ΜΜΕ για την έκβαση του πρωτόδικου δικαστηρίου σε μια προσπάθεια άντλησης πολιτικής υπεραξίας από το ζήτημα. Σαν να μην έφταναν αυτά, οι εκπρόσωποι της ελληνικής αστυνομίας έκαναν ξανά μήνυση και διαμαρτυρία προς τον εισαγγελέα επειδή δεν άσκησε δίωξη στις/στους κατηγορούμενες/ους με κακουργήματα για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Τελευταία εξέλιξη που αναδεικνύει το κρατικό μένος απέναντι στα συντρόφια μας αποτελεί η μήνυση που έγινε τον περασμένο Αύγουστο κατηγορώντας τους για φθορές στις στολές των μπάτσων και απαιτώντας την πληρωμή τους.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η εξάντληση της ποινικής αυστηρότητας του πρωτόδικου δικαστηρίου όπου καταδίκασε τα συντρόφια μας σε 6,5 χρόνια φυλάκισης με αναστολή ως το εφετείο αν και καμία από τις κατηγορίες για τις οποίες διώκονται δεν ταυτοποιεί μεμονωμένα καμία συντρόφισσα και κανέναν σύντροφο. Σε άλλη υπόθεση, οι τρεις από τους μπάτσους που έκαναν μήνυση στα συντρόφια μας διώχθηκαν ποινικά για τον ξυλοδαρμό και το βαρύ τραυματισμό ενός ηλικιωμένου ανθρώπου εντούτοις αθωώθηκαν, καθώς ο ίδιος «δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει ποιος ακριβώς τον χτύπησε». Στη περίπτωση του Κουκακίου, παρ΄όλο που οι μπάτσοι δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν ποιος έκανε τι η δικαστική εξουσία καταδίκασε τελικά τα συντρόφια μας σε 6,5 χρόνια φυλάκισης δίνοντας την τελευταία στιγμή αναστολή μέχρι την εκδίκαση της έφεσης.
Κρίνουμε πως η συγκεκριμένη υπόθεση είναι σημαντική καθώς η πιθανότητα φυλάκισης των συντροφισσών/συντρόφων μας θα αποτελέσει προθάλαμο για την κανονικοποίηση της αυστηρότητας του νέου ποινικού και του νέου σωφρονιστικού κώδικα, που ανοίγει το ενδεχόμενο φυλάκισης σε ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι αγωνιστών/τριών ακόμη και για κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Ο νέος ποινικός κώδικας με τη συνολική αύξηση των ανώτατων ορίων των ποινών και την ταυτόχρονη αυστηροποίηση των προϋποθέσεων χορήγησης αναστολής ή εξαγοράς μέρους της ποινής, καθιστά σε πολλές περιπτώσεις υποχρεωτική την ολική ή μερική έκτιση της ποινής για πλημμελήματα (π.χ. πραγματική έκτιση μέρους της ποινής για συνολικές ποινές από 1 έως 3 έτη) γενικεύοντας την ποινή φυλάκισης. Όχι μόνο γίνεται πιο εύκολο το να βρεθούν πολλοί άνθρωποι φυλακισμένοι, αλλά και ο εγκλεισμός στην φυλακή γίνεται ακόμη πιο βάρβαρος, με την αύξηση του πραγματικού χρόνου έκτισης της ποινής (π.χ. με την επιβολή αυστηρότερων προϋποθέσεων για την υφ’όρον απόλυση ανεξάρτητα από την συμπλήρωση του χρόνου κράτησης και με την περικοπή των δικαιωμάτων επικοινωνίας και αδειών των κρατουμένων). Η περαιτέρω ρατσιστική διάσταση του νέου ποινικού κώδικα σε συνδυασμό και με τον πρόσφατο αντιμεταναστευτικό νόμο αποτυπώνεται στις διατάξεις που καθιστούν την έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων μεταναστ(ρι)ών ποινικό αδίκημα, στην επαναφορά της απέλασης αλλοδαπού ως «μέτρο ασφάλειας» (διάταξη που προηγουμένως είχε καταργηθεί), στην διοικητική απέλαση που μπορεί πλέον να πραγματοποιηθεί πριν καν εκδοθεί η δικαστική απόφαση, στην αύξηση του χρηματικού προστίμου για την έλλειψη των εγγράφων και στην παράταση του χρόνου εγκλεισμού μεταναστ(ρι)ών στα κέντρα κράτησης. Είναι παραπάνω από σαφές πως το νέο ποινικό οπλοστάσιο του κράτους ποινικοποιεί όλο και περισσότερες πρακτικές επιβίωσης και αντίστασης και ανοίγει όλο και περισσότερο τη βεντάλια κοινωνικών ομάδων που θα αντιμετωπίσουν την ποινή της φυλάκισης. Η εκδίκαση της υπόθεσης των συντροφιών μας για την ανακατάληψη της Ματρόζου παρότι κρίθηκε με τις διατάξεις του προηγούμενου ποινικού κώδικα, πραγματοποιήθηκε εντός της χρονικής και πολιτικής συγκυρίας εφαρμογής του νέου ποινικού κώδικα.
Οι εκκενώσεις των σπιτιών της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου δεν πραγματοποιήθηκαν σε τυχαίο χρόνο αλλά αποτελούσαν κομμάτι ενός οργανωμένου σχεδίου κλεισίματος όλων των κατειλημμένων χώρων ανά την επικράτεια σε μια προσπάθεια αποδυνάμωσης του αναρχικού κινήματος. Η περίφημη διορία 15 ημερών προς τους καταληψίες, μέσω του γνωστού «τελεσίγραφου» του Χρυσοχοϊδη για εγκατάλειψη ή νομιμοποίηση όλων των καταλήψεων έπεσε στο κενό. Ανακαταλήψεις, νέες καταλήψεις και ένα κύμα αλληλεγγύης προς όσους και όσες υπερασπίζονται τα σπίτια του αγώνα ξεδιπλώθηκε το επόμενο διάστημα. Το κατασταλτικό σχέδιο απέναντι στις καταλήψεις (μεταναστευτικές, πολιτικές, στεγαστικές) συμπληρώθηκε με το νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, το καθεστώς των προληπτικών προσαγωγών και την απαγόρευση κυκλοφορίας την περίοδο της καραντίνας εγκαθιδρύοντας έτσι το δόγμα νόμος και τάξη που διακηρύττεται από τα κυβερνητικά έδρανα. Ένα δόγμα που ολοκληρώνεται από την έννοια της εθνικής ασφάλειας και στο όνομα της οποίας μετανάστες/τριες δολοφονούνται στα σύνορα ενώ ο πληθυσμός στις φυλακές αυξάνεται κατακόρυφα με έωλα και στημένα κατηγορητήρια (π.χ. υπόθεση Α.Φλώρου, των 2 εθελοντών πυροσβεστών από την Πάτρα). Οι επιθέσεις στις καταλήψεις και σε όσους/ες τις υπερασπίζονται κι αγωνίζονται για μια αυτοοργανωμένη και ανεξούσια κοινωνία πηγαίνει χέρι χέρι με την αυστηροποίηση του νέου ποινικού κώδικα και την περαιτέρω υποτίμηση της ζωής μας (π.χ. ακρίβεια, ατομικές συμβάσεις εργασίας και 13 ώρες μισθωτής σκλαβιάς, περιορισμός συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, πειθαρχικά και διαγραφές φοιτητών/τριων ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της υγείας, της παιδείας, των μέσων μαζικής μεταφοράς, στεγαστική κρίση, παράδοση δημόσιων χώρων σε ιδιώτες, καταστροφή φυσικού περιβάλλοντος). Οι καταλήψεις και ο κόσμος που συσπειρώνεται σε αυτές θα αποτελεί πάντα έναν από τους εσωτερικούς εχθρούς του κράτους καθώς είμαστε δύο κόσμοι σε σύγκρουση. Απέναντι στις κρατικές δολοφονίες (π.χ. Τέμπη, Πύλος), στη γενοκτονία της Παλαιστίνης και τα διακρατικά συμφέροντα παλεύουμε για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, σύνορα και κράτη. Απέναντι στις δολοφονίες από μπάτσους και αφεντικά (π.χ. υπόθεση Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μανιουδάκη, Καριώτη) απαντάμε με οργή και αγωνιζόμαστε για ισότητα. Προτάγματα τα οποία ανθίζουν μέσα στις καταλήψεις και αντανακλούν έναν άλλο κόσμο.
Οι καταλήψεις καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες
Οι καταλήψεις βρίσκουν συλλογικές λύσεις σε φαινομενικά ατομικές ανάγκες. Στέγη, ρεύμα, νερό, φαγητό και ένδυση είναι κάποιες από τις βασικές ανάγκες οι οποίες καλύπτονται συλλογικά σε καταλήψεις. Εκτός αυτών σε συγκεκριμένους χώρους στεγάζονται και δομές υγείας (βλ. Αυτοοργανωμένη Δομή Υγείας Εξαρχείων) και παραγωγής προϊόντων (βλ. ΒΙΟΜΕ). Είναι ζωντανά παραδείγματα πολιτιστικής έκφρασης και αυτοοργάνωσης κόντρα στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής. Σε αυτούς τους χώρους προσπαθούμε να χτίζουμε ένα περιβάλλον αυτοπροστασίας απέναντι στην έμφυλη, ρατσιστική και κάθε μορφής εξουσιαστική βία.
είναι μέσα αγώνα
Είναι χώροι οργάνωσης των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων (συναντήσεις, συνέλευσεις, εκδηλώσεις, δομές, αποθήκευση υλικών, καταφύγιο, ορμητήριο). Στις γειτονιές αποτελούν πολλές φορές και κοινωνικά κέντρα. Δεν αναφερόμαστε μόνο σε πολιτικούς και στεγαστικούς χώρους του κινήματος και άλλων περιθωριοποιημένων ομάδων όπως τα μεταναστά. Αναφερόμαστε επίσης στις καταλήψεις ως μέσα αγώνα των κοινωνικών/πολιτικών κινητοποιήσεων, όπως τις καταλήψεις σε μεγάλες απεργίες ή απεργίες πείνας, καταλήψεις στο πλαίσιο αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη, πανεπιστημιακές και σχολικές καταλήψεις, καταλήψεις μέσων παραγωγής καθώς και καταλήψεις γης ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Η ριζοσπαστικότητα των καταλήψεων έγκειται στο γεγονός ότι αμφισβητούν την ιδιοκτησία και για αυτό όσο υπάρχουν, η εξουσία θα τις αντιμετωπίζει πάντα ως παράνομες.
και πραγματώνουν τις αξίες μας στο σήμερα
Τα προτάγματα της ισότητας, της οριζοντιότητας/αντιιεραρχίας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της συμπεριληπτικότητας, του αγώνα για έναν άλλο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, βρίσκουν χώρο να γίνουν πραγματικότητα. Στις καταλήψεις μαθαίνουμε να ακούμε, να συζητάμε, να κάνουμε πίσω, να σεβόμαστε την άλλη. Δεν περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες από μόνες τους, παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας στο εδώ και το τώρα.
Απέναντι στη βία του νόμου και της τάξης παραμένουμε άνομοι/ες
Η δική μας δικαιοσύνη είναι κοινωνική, και όχι δικαστική. Χτίζεται στους δρόμους και τους χώρους του αγώνα, και όχι στις δικαστικές αίθουσες που αναπαράγουν συστηματικά τις αξίες της κυριαρχίας, συντηρώντας την κοινωνική και ταξική καταπίεση, ξεπλένοντας βιαστές, πολιτικούς και ένστολους δολοφόνους καθημερινά. Γι’ αυτό η υπεράσπιση των καταλήψεων δε διαχωρίζεται από τη συνολική πολιτική δραστηριότητά τους. Η δίωξη και η καταδίκη σε 77 μήνες των συντροφισσών/συντρόφων μας έχει
στόχο την τρομοκρατία και τον παραδειγματισμό ολόκληρου του καταληψιακού κινήματος. Μαζί με την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου, τα συντρόφια από το Στέκι Βιολογικού καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε 66 και σε 44 μήνες. Παρόλα αυτά, μετά από όλες αυτές τις διώξεις, και ενώ οι ελεύθεροι χώροι περιορίζονται διαρκώς, το πρόταγμα των καταλήψεων παραμένει επίκαιρο. Σε πείσμα του κλίματος καταστολής, έχουν ανοίξει νέες καταλήψεις, έχουν γίνει ανακαταλήψεις, και πάντα θα ξεφυτρώνουν κατειλημμένες κοινότητες.
Απέναντι στη δικαστική και οικονομική ομηρία και το ενδεχόμενο φυλάκισης των συντρόφων/ισσων μας, υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας, τους χώρους μας, τα προτάγματα μας. Απέναντι στο βάθεμα της καταστολής και της επιτήρησης προτάσσουμε κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης. Απέναντι στην εντεινόμενη μιζέρια και εσωστρέφεια στεκόμαστε με όλους τους τρόπους ο ένας δίπλα στην άλλη. Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 9:00
ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΚΟΥΚΑΚΙΟΥ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου
