Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου, κατά την περίοδο 2017-2020 απαρτίζονταν από τις καταλήψεις Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21 και Αρβαλή 3, οι οποίες υπήρξαν σημεία συλλογικής ζωής και αγώνα. Τον Γενάρη του 2020 η Ματρόζου 45 και η Παναιτωλίου 21 επανακαταλαμβάνονται μετά τις εκκενώσεις τον Δεκέμβριο του 2019. Η αστυνομία επιχειρεί εκ νέου εκκένωση με ισχυρές δυνάμεις όμως ο κόσμος της κατάληψης υπερασπίζεται μαχητικά τον επανακατειλλημμένο χώρο. Τελικά πολλές ώρες αργότερα και ενώ η γειτονιά έχει σηκωθεί στο πόδι, η αστυνομία εισβάλει και συλλαμβάνει τον κόσμο της κατάληψης μετά από άγριους ξυλοδαρμούς. Προηγουμένως έχει επιτεθεί στο άλλο κομμάτι της υπεράσπισης, στην συγκέντρωση αλληλέγγυων έξω από το κτίριο, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις (το δικαστήριο έχει πάρει αναβολή για 26/1/2026). Η δυναμική υπεράσπιση της Ματρόζου 45 φρέναρε το κύμα κρατικών επιθέσεων σε απελευθερωμένους χώρους αγώνα το οποίο εφορμούνταν από το περιβόητο τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη.
Τα συντρόφια πρωτόδικα καταδικάστηκαν σε 6,5 χρόνια φυλάκισης (εκτίσιμη ποινή), με αναστολή μέχρι το εφετείο, με σκοπό, την φίμωση, την τρομοκράτηση και την κοινωνική περιθωριοποίηση των κοινωνικών κομματιών που αμφισβητούν έμπρακτα τους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου εντός της μητρόπολης και δημιουργούν ρωγμές στο κλίμα παραίτησης και απάθειας.
Στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό στο εφετείο.
Σε ένδειξη αλληλεγγύης στα συντρόφια της Κοινότητας Καταλήψεων βάλαμε στις γειτονιές μας αφίσες της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου και κρεμάσαμε πανό σε Ηλιούπολη και Σούρμενα.
Αλληλεγγύη σε όσα διώκονται για την εκκένωση της (ανα)κατάληψης Ματρόζου 45 στο Κουκάκι
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ
10-100-1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
Οι καταλήψεις είναι αγκάθια στα χέρια κράτους, κεφαλαίου, ιδιοκτησίας.
Για κάθε κατάληψη και ανακατάληψη είμαστε όλα συνένοχα.
Αλληλεγγύη στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου.
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από 3 εγκαταλελειμμένα σπίτια Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 2, Αρβάλη 3, τα οποία λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. Φθινόπωρο του 2019 ο τότε διαχειριστής τους κράτους καταθέτει στη δημόσια σφαίρα τελεσίγραφο που καλούσε σε οικειοθελή εκκένωση των καταλήψεων εντός 15 ημερών ή διακανονισμό με τους ιδιοκτήτες, το οποίο έληγε στις 5 Δεκέμβρη 2019. Η στρατηγική αυτή παρουσιάστηκε ως μια πρόθεση ειρηνικής επίλυσης του καταληψιακού ζητήματος, ενώ επί της ουσίας τόσο η ημερομηνία λήξης του τελεσίγραφου (1 μέρα πριν την επέτειο δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), όσο και το κύμα καταστολής ήδη από τον Αύγουστο του ίδιου έτους δυναμίτιζε την ατμόσφαιρα.
Η επίθεση του κράτους στην Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου μετρά πλήθος εκκενώσεων, συλλήψεων και καταδικών. Το επόμενο διάστημα αναμένονται τα δύο τελευταία δικαστήρια όσων υπερασπίστηκαν τα σπίτια της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου. Στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό οι καταληψίες που υπερασπίστηκαν τη Ματρόζου 45 κατά την ανακατάληψη του κτιρίου το 2020. Όλα αυτά τα 5 χρόνια που πέρασαν από τις εκκενώσεις, κόσμος που υπερασπίστηκε την κοινότητα είτε στις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης την ώρα των ανακαταλήψεων, είτε με την ίδια την πολιτική επιλογή της μαχητικής υπεράσπισης αυτών απέναντι στην κρατική καταστολή, είτε σε όλες αυτές τις δικαστικές μάχες, συνείσφερε στον αγώνα για τη διατήρηση του καταληψιακού κινήματος.
Η ένταση της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις δεν ήταν ένα μένος ή μια επιλογή μιας κυβέρνησης, ήταν και συνεχίζει να είναι μια επίθεση κράτους και κεφαλαίου για επαναδιαμόρφωση του αστικού τοπίου. Μια στρατηγική όπου ο ντόπιος πληθυσμός γειτονιά τη γειτονιά εκδιώχνεται, για να πάρουν τη θέση του οι τουρίστες και το υπερεθνικό κεφάλαιο. Το Κουκάκι 5 χρόνια μετά γέμισε με εναλλακτικά μαγαζάκια, κουλ πεζόδρομους, AirBnB και real estate ευκαιρίες. Σε αντιστοιχία με τη πάταξη του αβάτου των Εξαρχείων, τη στρατοπέδευση των μπάτσων, τις περιπολίες, ο παράδεισος των πολυτελών κατοικιών, της golden visa, του εξευγενισμού και της τουριστικοποίησης, στρώνεται χρόνια πριν με συστηματικότητα. Σε κάθε τόπο του ελλαδικού χώρου που το κεφάλαιο βλέπει τρόπους κερδοφορίας, το κράτος είναι εκεί να δώσει τα νομικά πλαίσια για τη λεηλασία της φύσης, να δώσει τα οικονομικά κίνητρα και ελευθερίες, να χαρίσει γη και ύδωρ, ενώ παράλληλα θα προσπαθήσει να καταστείλει κάθε φωνή αντίδρασης, κάθε κίνηση αντίστασης και επίθεσης.
Οι καταλήψεις αποτελούν ορμητήρια αγώνα, αποτελούν την πιο ξεκάθαρη μορφή άρνησης του κόσμου της ιδιοκτησίας, προτάσσοντας έμπρακτα την αυτοοργάνωση και την κοινοτική αλληλέγγυα ζωή. Αποτελούν χώρους συνάντησης, οργάνωσης της επίθεσης σε κάθε τι εκμεταλλεύεται και καταπιέζει τα από τα κάτω. Προωθεί την συνδιαμόρφωση και την ισότητα μακριά από λογικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης, φέρνοντας στο σήμερα κάτι από το κόσμο που ονειρευόμαστε. Οι καταλήψεις είναι εκείνα τα απελευθερωμένα εδάφη που σπάνε τις διακρίσεις έμφυλες, σεξουαλικού προσανατολισμού, εθνοτικές/εθνικές, σωματικής αρτιμέλειας, ψυχικής υγείας. Προωθώντας την αντικουλτούρα, δημιουργώντας και ενισχύοντας την αυτοοργάνωση σε κάθε πτυχή της ελεύθερης έκφρασης, ενάντια σε κάθε λογική εμπορευματοποίησης και αναπαραγωγής των κυρίαρχων προταγμάτων. Και ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε.
Η υπεράσπιση της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου περνά μέσα από την ίδια τη συνέχιση των εγχειρημάτων των καταλήψεων. Η μαχητική υπεράσπιση των δομών του αγώνα, η συνεχόμενη πρόθεση επανακατάληψης ύστερα από κάθε εκκένωση, δυναμώνουν το ίδιο το καταληψιακό πρόταγμα. Από το πείσμα και τον αγώνα που έδωσαν τα συντρόφια στη Βίλα Αμαλίας και τις μαζικές πορείες υπεράσπισής της, τις απανωτές επανακαταλήψεις σε κάθε πόλη ανά τον ελλαδικό χώρο, είμαστε όλα συνένοχα στη διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης που θέλουν να απλώσουν. Στις επανακαταλήψεις στο Κουκάκι ήμασταν όλες και όλοι εκεί, είτε με τη φυσική μας παρουσία είτε όχι και συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τους χώρους μας απέναντι στην καταστολή. Στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας που διώκονται για τα πολιτικά τους περιεχόμενα και πεπραγμένα. Σε όσα δικαστήρια και αν μας σύρουν, όσους νόμους και αν αυστηροποιήσουν δεν μπορούν να σταματήσουν το δίκιο του αγώνα, τη δίψα για ζωή.
Στις 2 Δεκεμβρίου θα βρισκόμαστε όλες/οι/α στα δικαστήρια, υπερασπιζόμενες τις επιλογές και τα μέσα του αγώνα. Μπορεί το κράτος να επιδιώκει να κλείσει στη φυλακή τα συντρόφια με πρωτόδικες εξοντωτικές ποινές 6.5 χρόνων, το κίνημα όμως δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Δεν θα αφήσουμε το συντρόφια μας βορά στις ορέξεις τους. Αυτοί που συγκαλύπτουν τις δολοφονίες στα Τέμπη, που καταχράζονται χρήματα, που πατάνε επί πτωμάτων για να ανέλθουν στην ταξική πυραμίδα, που στηρίζουν την γενοκτονία στην Παλαιστίνη, οι καρεκλοκένταυροι εξουσιαστές, δεν μπορούν να μας αγγίξουν. Όσο και αν οι πόλεις γύρω μας επιτηρούνται, όσο και αν καταστρέφουν τον φυσικό κόσμο, όσο και αν χτίζουν φυλακές και νομικά οπλοστάσια, κάτω από τα μπετά τους πάντα θα υπάρχουν οι σπόροι. Αυτοί που θα τσακίζουν το τσιμέντο τους για την έφοδο στον ουρανό, αυτοί που πάντα θα σηκώνονται κάτω από τις μπότες τους, που θα λυγίζουν τα κάγκελά τους.
Απαντάμε στην επίθεση του κράτους, με συντροφικότητα, αλληλεγγύη, με επίμονο και αποφασιστικό αγώνα. Θα πάρουμε πίσω όσες καταλήψεις και αν εκκενώσουν. Μπροστά στην σιγή νεκροταφείου που θέλουν να απλώσουν απαντάμε ακόμα πιο μαχητικά μέχρι τη συνολική ανατροπή κράτους και καπιταλισμού, μέχρι στο γκρέμισμα κάθε φυλακής. Ως την αναρχία.
Όλες/α/οι στις 2/12 στην Ευελπίδων στις 9:00 (κτήριο 8, αίθουσα 2) για το εφετείο των συντροφιών.
Στηρίζουμε την πορεία το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στις 13:00 στην πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα.
10-100-1000 (ανα)καταλήψεις ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης σήψης.
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις και τα συντρόφια μας.
Δημοσιεύουμε το κείμενο που μοιράστηκε 25/11 στη λαϊκή αγορά του Γαλατσίου:
Στις 2/12 δικάζονται σε δεύτερο βαθμό συντρόφισσες και σύντροφοι για την μαχητική υπεράσπιση των κτιρίων της κοινότητας καταλήψεων Κουκακίου κατά την ανακατάληψη του Γενάρη του 2020. Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από 3 εγκαταλελειμμένα σπίτια, τα οποία με συλλογική δουλειά έγιναν και πάλι βιώσιμα και λειτούργησαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. (Πέραν δηλαδή του στεγαστικού, στα σπίτια αυτά φιλοξενούνταν δομές όπως η βιβλιοθήκη, το δημόσιο μπάνιο και το ελεύθερο παζάρι ρούχων αλλά και συνελεύσεις και εκδηλώσεις για τον εξευγενισμό, τις μετανάστριες, τους πολιτικούς κρατούμενους, την έμφυλη καταπίεση, τη λεηλασία της φύσης κα.). Σε αυτό το διάστημα των 3 χρόνων τα σπίτια δέχτηκαν φασιστικές επιθέσεις αλλά και εκκενώσεις, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί κάθε είδους βία για να ξεσπιτώσει τους/τις καταληψίες.
Το πρωτόδικο δικαστήριο για την ανακατάληψη της Ματρόζου 45 έχει ορίσει ποινή φυλάκισης 6,5 χρόνων με ολική έκτιση και χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα. Η ποινή αφορά πλημμεληματικού τύπου κατηγορίες για φθορά ξένης ιδιοκτησίας (18 μήνες) και για απόπειρα και τετελεσμένη επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού (49 μήνες). Ο παράγοντας «από κοινού» προστέθηκε εξαιτίας της αδυναμίας ενοχοποίησης συγκεκριμένων ατόμων και συσχετισμού τους με συγκεκριμένες πράξεις, καθώς καμία μαρτυρία μπάτσων ή φωτογραφία της αστυνομίας δεν ταυτοποιεί ποιος έκανε τι. Το αποτέλεσμα ήταν να χρεωθούν όλα τα κατηγορούμενα συντρόφια με 7 μήνες για τον κάθε μπάτσο που ισχυρίστηκε ότι τραυματίστηκε παρότι αυτό σήμαινε μικρές μελανιές.
Είναι πολλά τα στοιχεία που δείχνουν ότι η απόφαση της έδρας βασίστηκε σε πολιτικά και όχι νομικά κριτήρια. Ένα από τα πιο κρίσιμα προκύπτει από το εξής περιστατικό: Στις 16.11.2019, εν μέσω καραντίνας, 2 από τους 7 μπάτσους που κατέθεσαν εναντίον των κατηγορουμένων της Ματρόζου, συγκεκριμένα ο Ρούμπος Σπυρίδων και ο Βορηνός Γεώργιος της ομάδας ΟΠΚΕ, συμμετείχαν σε ξυλοδαρμό ηλικιωμένου ατόμου έξω από το ΑΤ Γαλατσίου. Το άτομο αυτό κατέληξε με 2 σπασμενους σπονδύλους και στη συνέχεια υπέβαλε μήνυση. Στο δικαστήριο αυτό (Ε19-5766) αθωώθηκαν και οι 5 οπκίτες καθώς, σύμφωνα με τα λεγόμενα της έδρας, «το άτομο χτυπήθηκε από πίσω και επομένως δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει ‘ποιος έκανε τι’». Εδώ κανείς δεν ισχυρίστηκε πως η ομάδα των οπκιτών έδρασε «από κοινού».
Δεν μας εκπλήσσει καθόλου η παραπάνω αντίφαση. Στην πραγματικότητα δε την αντιλαμβανόμαστε καν σαν αντίφαση. Είναι σε πλήρη ευθυγράμμιση με τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος της εξουσίας. Τα τελευταία χρόνια, έχει πια αποδειχτεί ξεκάθαρα οτί η δικαστική και νομοθετική εξουσία κάθε άλλο παρά ανεξάρτητες είναι. Το ίδιο ισχύει και για τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Μέσω αυτών των μηχανισμών ο λόγος των κυρίαρχων αναπαράγεται ως η μόνη και απόλυτη αλήθεια.
Εμείς αρνιόμαστε να δεχόμαστε την ρητορική της εξουσίας ως απόλυτο αφήγημα. Για εμάς, οι καταλήψεις πραγματώνουν τις αξίες μας στο σήμερα. Εκεί τα προτάγματα της ισότητας, της οριζοντιότητας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της συμπεριληπτικότητας, του αγώνα για έναν άλλο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, βρίσκουν χώρο να γίνουν πραγματικότητα. Είναι χώροι οργάνωσης των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Φιλοξενούν συναντήσεις, συνελεύσεις, εκδηλώσεις, στεγάζουν δομές, λειτουργούν σαν καταφύγια και ορμητήρια. Δίνουν συλλογικές λύσεις σε φαινομενικά ατομικές ανάγκες όπως η στέγαση, το φαγητό, το ρεύμα, το νερό και η ένδυση. Όλα τα παραπάνω υπερασπίστηκε η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου και για αυτό τα συντρόφια αντιμετωπίσουν αυτές της ποινές φυλάκισης. Ακριβώς και για αυτό είναι σημαντικό να μην αφήσουμε να μπουν τα συντρόφια μας φυλακή, κάτι που θα άνοιγε τον δρόμο για φυλακίσεις όλο και μεγαλύτερων κομματιών του κινήματος και της αντιστεκόμενης κοινωνίας ευρύτερα. Μπροστά από αυτό το κάθε φορά πιο κατασταλτικό, αυταρχικό και δολοφονικό καθεστώς, οφείλουμε να βάλουμε όσα περισσότερα εμπόδια μπορούμε στην κρατική εκδικητικότητα και να μην εκβιαστούμε.
Απέναντι στην δικαστική και οικονομική ομηρία και το ενδεχόμενο φυλάκισης των συντρόφων μας, υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας, τους χώρους μας, τα προτάγματα μας. Απέναντι στο βάθεμα της καταστολής και της επιτήρησης προτάσσουμε κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης. Απέναντι στην εντεινόμενη μιζέρια και εσωστρέφεια στεκόμαστε με όλους τους τρόπους ο ένας δίπλα στην άλλη.
Καλούμε τον κόσμο να στηρίξει με την παρουσία του στο εφετείο για την ανακατάληψη της Ματρόζου στις 2 Δεκέμβρη. Καλούμε τον Νοέμβρη σε μήνα δράσεων αλληλεγγύης στις καταλήψεις και σε πορεία πριν το δικαστήριο στις 29 Νοέμβρη στο Κουκάκι.
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ – ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ
Στις 17 Νοέμβρη αποφασίσαμε να σπάσουμε την νεκρική σιγή της πόλης καταστρέφοντας κάποια απ’ τα σύμβολα του σύγχρονου καπιταλισμού. Συγκεκριμένα 2 ΑΤΜ: 1 της NRG (πρώην Πειραιώς) στο τζαμί και 1 της Εθνικής στην Χ. Κάτσαρη.
Αφιερώνουμε την δράση μας στα διωκόμενα συντρόφια της Κατάληψης Ματρόζου 45 που απειλούνται με 6,5 χρόνια φυλάκισης. Καμία φυλάκιση καταληψιών και αναρχικών αγωνιστών δεν θα μείνει αναπάντητη.
ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΑ ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥΣΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
Οι καταλήψεις και κάθε αυτοοργανωμένο εγχείρημα είναι εστίες αντίστασης και αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Κόσμοι που δοκιμάζονται νέες σχέσεις και μορφές συλλογικής συνύπαρξης και σύμπραξης, στη βάση της ελευθερίας, της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης. Κόσμοι κριτικής σκέψης και δημιουργικότητας που συνιστούν το λάθος στην κυριαρχική εξίσωση χειραγώγησης, πειθάρχησης και υποταγής. Κόσμοι που συναντιούνται σε πεδία αλληλεπίδρασης στη βάση της συμφωνίας και κοινής επιδίωξης για σύγκρουση και ρήξη με τον κυρίαρχο κόσμο. Αυτόν της ασφυξίας, των επίπλαστων διαχωρισμών, της ιεραρχίας, της ιδιοκτησίας κρατικής ή ατομικής. Γι’ αυτό και βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο της καταστολής.
ΚΡΑΤΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ
ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ ΤΗΣ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3), στα 3 χρόνια λειτουργίας της (2017-2020) αποτέλεσε ένα τέτοιο εγχείρημα. Η ανακατάληψη των κτιρίων τον Γενάρη του 2020 και οι ταυτόχρονες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από αυτά, έγιναν σε μια περίοδο που το κράτος είχε εξαπολύσει, από τον Αύγουστο του 2019, μια εκστρατεία διαδοχικών εκκενώσεων μεταναστευτικών, πολιτικών και στεγαστικών καταλήψεων. Η δυναμική υπεράσπιση της Ματρόζου 45 από τις/τους καταληψίες αποτέλεσε το φράγμα που αναχαίτισε εκείνη την περίοδο την κατασταλτική εκστρατεία, η οποία συνοδευόταν εξίσου από εκτεταμένη μιντιακή προπαγάνδα και υπουργικά τελεσίγραφα για την παράδοση των καταλήψεων.
Στη δίκη που έγινε σε πρώτο βαθμό τα συντρόφια καταδικάστηκαν σε 6,5 χρόνια φυλάκισης (εκτίσιμη ποινή), με αναστολή μέχρι το εφετείο, το οποίο ξεκινάει στις 2/12/2025, στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων.
Οι καταλήψεις… δεν είναι μόνο αυτό που βλέπεις, είναι ό,τι δεν έχουν γίνει ακόμα μέσα τους σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος είναι ό,τι πρέπει να γίνουν, όσο κι αν οι εχθροί απαγορεύουν…
Ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στην κοινότητα καταλήψεων Κουκακίου και τα συντρόφια που υπερασπίστηκαν μαχητικά την Ματρόζου 45 αναρτήσαμε πανό στην γέφυρα της Βεΐκου, στο Γαλάτσι, για την προπαγάνδιση της υπόθεσης. Καλούμε στο εφετείο της κατάληψης Ματρόζου 45, Τρίτη 2/12, δικαστήρια Ευελπίδων και στηρίζουμε την πορεία αλληλεγγύης Σάββατο 29/11, 13.00, Πλατεία Μερκούρη, Πετράλωνα.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ AIRBNB
Στις 18/12/19 εκκενώνονται τα τρία σπίτια που συνιστούσαν την κοινότητα καταλήψεων κουκακίου. Η Ματρόζου 45, η Αρβάλη 3 και η Παναιτωλίου 21. Έναν μήνα μετά, οι καταληψίες επιστρέφουν για να ανακαταλάβουν τα σπίτια τους με πλήθος αλληλέγγυων να συγκεντρώνεται απ’ έξω. Σύντομα κάνει την εμφάνιση του ο γνωστός συρφετός της ελας, με πάνοπλους μπάτσους όλων των ομάδων, αρχικά να επιτίθενται στις συγκεντρώσεις και έπειτα να περικυκλώνουν τα κτίρια. 1 ώρα μετά και ενώ οι μπάτσοι έχουν φάει στο κεφάλι ό,τι μπορούσε να ξηλωθεί μέσα από το σπίτι, καταφέρνουν να βγάλουν έξω τα συντρόφια που ανακατέλαβαν την Ματρόζου 45. Τα 4 συντρόφια πλην της ανήλικης τότε συντρόφισσας που η δίκη της διαχωρίστηκε, καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε εκτόσ ποινή 77 μηνών αναστάλσιμη μέχρι το εφετείο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 2/12/25. Το χρονικό πλαίσιο των εκκενώσεων της κοινότητας καταλήψεων κουκακίου εντάσσεται σε μια περίοδο πολιτικής κατασταλτικής επίθεσης στους κατειλημμένους χώρους με τον Χρυσοχοΐδη να εξαγγέλει τότε το τελεσίγραφο των 15 ημερών προς τους καταληψίες, με σκοπό να αποχωρήσουν από τις καταλήψεις. Η δυναμική απάντηση που δόθηκε από τα συντρόφια που υπερασπίστηκαν τα σπίτια τους και την ίδια τους την κοινότητα, πέρα από το ότι αναχαίτισε τα σχέδια του κρατικού μηχανισμού να καταπνίξει τις καταλήψεις, λειτούργησε ενδυναμωτικά για τις υπόλοιπες καταληψίες ώστε να συνεχίσουν και έδωσε νέα δυναμική στην υπεράσπιση των σπιτιών του αγώνα. Έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε, έξι χρόνια που η δημόσια σφαίρα συνεχώς συρρικνώνεται, που όλα φαντάζουν αναλώσιμα μπροστά στην προέλαση της ανάπτυξης και του κεφαλαίου και που οι ώρες της μέρας μοιάζουν συνεχώς να λιγοστεύουν.
Έξι χρόνια μετά στηρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυα στα συντρόφια που υπερασπίστηκαν την κοινότητα, τις σχέσεις , τις ιδέες και τις ζωές τους .
Η αλληλεγγύη είναι μεταδοτική
Η αλληλεγγύη ως πολιτική αξία και πρόταγμα καλλιεργείται, αναπαράγεται και μεταδίδεται μέσα από τη συλλογικοποίηση των ζωών μας. Ένα εργαλείο στην κατεύθυνση αυτής της συλλογικοποίησης αποτελούν και οι καταλήψεις. Κόντρα στον ατομικιστικό τρόπο ζωής που πλασάρεται στη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα ως μοναδική λύση για την οικονομική ευημερία, την επαγγελματική ανέλιξη, την “καλή ζωή”, εμείς επιλέγουμε να αντιστεκόμαστε στην εξατομίκευση των ζωών μας. Γιατί αυτό το μοντέλο ζωής που πλασάρεται ως καλύτερο, αναγνωρίζουμε πως βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης. Αυτό το μοντέλο ζωής απορρίπτει όλους τους ανθρώπους που δεν αναγνωρίζονται ως “πολίτες”, όπως είναι οι άνθρωποι που ζουν σε κέντρα κράτησης και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και τους ανθρώπους που υφίστανται έμφυλες/ταξικές/φυλετικές διακρίσεις. Η μόνη ζωή που επιθυμούμε απαντάει στα καθημερινά μας προβλήματα με όρους συλλογικούς, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και συνύπαρξη, δύσκολες και κουραστικές διεργασίες που όμως γίνονται παιχνίδι, όταν τις κάνουμε για μας μαζί με ανθρώπους που νοιαζόμαστε και αγαπάμε. Η ευτυχία δηλαδή για μας, συντελείται όταν παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. H ζωή αυτή εδαφικοποιείται σε απελευθερωμένους χώρους που στήνουμε ως ανάχωμα στην επιβεβλημένη πραγματικότητα. Κόντρα στην εξατομίκευση, μέσα στις καταλήψεις μαθαίνουμε πρώτα απ’ όλα να καταρρίπτουμε εμάς τις ίδιες, να μοιραζόμαστε τις επιθυμίες μας και τις φρίκες μας, να επικοινωνούμε τα όρια μας, θέτοντας τα ή και ξεπερνώντας τα ανάλογα με τη συνθήκη. Να ζούμε με λίγα λόγια μαζί, δίνοντας ως απάντηση στο ανθρώπινο υπαρξιακό ερώτημα τη συλλογική εμπειρία. Αν υπάρχει κάτι που μαθαίνουμε στους απελευθερωμένους χώρους είναι πως η συλλογική ζωή είναι όχι μόνο εφικτή αλλα και ικανή να μας προσφέρει ακριβώς αυτά που η εξατομικευμένη ρουτίνα της καθημερινής ζωής δεν θα μπορέσει ποτέ. Οι συλλογικές διαδικασίες ως απόρροια των πολιτικών προταγμάτων μας, είναι η ρίζα που κάνει τα όνειρα μας να ανθίσουν.Οπότε οι καταλήψεις είναι χώροι που συναντιόμαστε και οργανωνόμαστε ώστε να δώσουμε απάντηση ενάντια στην κανονικοποιημένη πραγματικότητα που θέτει το κράτος, το κεφάλαιο και η πατριαρχία . Είναι χώροι όπου η ιδέα της αλληλεγγύης αναπτύσσεται ως εργαλείο με το οποίο συναντάμε και επεκτείνουμε τους κύκλους μας. Γι’ αυτό, δεν είναι τόσο η “παρανομία” που χαρακτηρίζει την κατάληψη ενός εγκαταλειμένου κτίριου αυτή που ενεργοποιεί τον κρατικό μηχανισμό για μια ενδεχόμενη επιχείρηση εκκένωσης. Είναι περισσότερο ο φόβος πως η αντιπρόταση της κοινότητας που παραθέτουμε, ξεπερνάει ό,τι το κράτος έχει να προσφέρει. Η αλληλεγγύη βλέπετε είναι μεταδοτική. Γιατί όμως επιλέγουμε να δομούμε τις κοινότητες μας μέσα σε καταλήψεις, έξω δηλαδή από τον κόσμο της ιδιοκτησίας;
Η αδιαμεσολάβητη θαλπωρή του “κενού” χώρου
Επιβιώνουμε σε μια πόλη στην οποία όπου σταθείς και όπου βρεθείς οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους, η επαφή σου με τα αντικείμενα, οι σκέψεις σου οι ίδιες, όλα διαμεσολαβούνται από το κεφάλαιο και τις σχέσεις εξουσίας που παράγει. Και αυτό γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός και οι τεχνολογίες του. Η ζωή σου απόλυτα καθορισμένη κι εσύ την ακολουθείς. Ο καπιταλιστικός τρόπος αναπαραγωγής σιχαίνεται την τυχαιότητα, καθε τόπος που δεν συντελείται κάποια οικονομική συνδιαλλαγή αποτελεί “κενό” χώρο και διατίθεται ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανάπτυξη και εκμετάλλευση. Όταν όλα βασίζονται στις λογικές της ιδιοκτησίας, της οικονομικής συναλλαγής και της διαμεσολάβησης του καπιταλισμού μέσα στις σχέσεις μας, κανένας “κενός” χώρος δεν είναι αποδεκτός. Κάπως έτσι καταλήγουμε σε βουνά που δεν είναι βουνά αλλα αιολικά πάρκα, σε ποτάμια που δεν είναι ποτάμια αλλά υδροηλεκτρικά εργοστάσια, σε θάλασσες που δεν είναι θάλασσες αλλά ιχθυοκαλλιέργιες (παγιδευμένων από τα γεννοφάσκια τους ψαριών) και φυσικά σε πάρκα που δεν είναι πάρκα αλλά εν δυνάμει πάρκινγκ και σε πλατείες που δεν είναι πλατείες αλλά χώρος για τραπεζοκαθίσματα ολόιδιων μεταξύ τους μαγαζιών ή στην καλύτερη εργοτάξια μετρό. Έχουν και οικολογικό αίσθημα πανάθεμά τους και πρέπει να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε τα εμπορευμ… οι άνθρωποι τέλος πάντων που κινούνται μέσα στην πόλη, να γίνονται ακόμα περισσότεροι, να κινούνται ακόμα αποδοτικότερα και να βλέπουν το φως της μέρας ακόμα λιγότερο. Ο ήλιος τους πειράζει τους ανθρώπους, τους κάνει απρόβλεπτους. Όλη αυτή η λογική εκκινεί σίγουρα από την επιθυμία του καπιταλισμού για οικονομική ανάπτυξη αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και κάτι ακόμα ιδιαίτερα χρήσιμο για τον κόσμο της εξουσίας. Διαμορφώνει μέσα στην πόλη μια συνθήκη όπου η κάθε μας κίνηση είναι προβλέψιμη. Το τι βλέπουμε, το τι καταναλώνουμε, το τι συζητάμε, το με ποιους βρισκόμαστε όλα είναι προδιαμορφωμένα με τα κατάλληλα logistics. Από την άλλη σε ένα “κενό” χώρο, εισχωρώντας εντός του πέφτει πάνω σου η ευθύνη να τον διαμορφώσεις και να σκαρώσεις τους κανόνες και τις δυνατότητες που σου αναλογούν. Το κράτος σιχαίνεται οτιδήποτε ξεφεύγει από τον έλεγχο του, μισεί λοιπόν τους “κενούς χώρους” όσο αυτοί παραμένουν κενοί. Εμείς από την άλλη τους λατρεύουμε, ένας “κενός” χώρος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να θέσουμε επι τάπητος τα αντιεξουσιαστικά και αυτοοργανωμένα μας αντανακλαστικά, να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τον νόμο της ιδιοκτησίας που αποτελεί τροχοπέδη ολόκληρης της καπιταλιστικής αναπαραγωγής,καθώς και του υποκριτικού αφηγήματος περι δυνατότητας για οικονομική ανέλιξη -λες και όλα έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή. Είναι μέσα σε “κενούς” χώρους όπως οι πλατείες, τα πάρκα και τα άδεια σπίτια όπου βρίσκουμε την ευκαιρία να ξεφύγουμε από την ασφυκτική διαμεσολάβηση του κεφαλαίου και του κράτους και να ορίσουμε τις ζωές μας μόνες μας. Να βγούμε έξω από μία πραγματικότητα που η κάθε μας κίνηση και σκέψη είναι προβλέψιμη και να σηκώσουμε την ευθύνη των υπάρξεων μας.
Αυτή η διαδικασία μόνο εύκολη δεν είναι, μη γελιόμαστε, από τη στιγμή που γεννιόμαστε μαθαίνουμε να ζούμε στη βάση του ετεροκαθορισμού και των έτοιμων λύσεων, στη βάση της αυτοματοποίησης και της ευκολίας, εθιζόμαστε σε αυτό και είναι πραγματικά δύσκολο να το διαρρήξουμε. Να ξεβολευτούμε δηλαδή και να αμφισβητήσουμε στην πράξη τα όποια προνόμια μας έχουν αποδοθεί.Το κάνουμε όμως επειδή διαισθανόμαστε την ανάγκη, επειδή δεν μας αρκεί η ζωή που μας επιβάλλουν , επειδή τίποτα δεν συγκρίνεται με το να συνδέεσαι με τα πλάσματα γύρω σου σε έναν “κενό” χώρο, γιατί αυτός ο χώρος που υπάρχουμε μαζί, τελικά μόνο κενός δεν είναι, απλά χρειάζεται να διαισθανθείς τις ανεξάντλητες δυνατότητες που κρύβει.
Η περίπτωση του Κουκακίου
Όλα όσα αναφέραμε παραπάνω σχετικά με τους λόγους και τα κίνητρα πίσω από τα οποία το κράτος εκκενώνει τις καταλήψεις αποτυπώνονται ξεκάθαρα στην περίπτωση της γειτονιάς του Κουκακίου. Γιατί ενώ τα εκκενωμένα σπίτια παραμένουν μέχρι και σήμερα άδεια και “αναξιοποίητα”, στη γύρω γειτονιά έχει στηθεί ένα απέραντο πανηγύρι εξευγενισμού και τουριστικοποίησης, βίαιης αναπαραγωγής. Δεν ξέρουμε αν η κατάσταση θα ήταν καπιταλιστικής διαφορετική εφόσον η κοινότητα έστεκε ακόμα στα απελευθερωμένα της εδάφη, αλλά είναι πασιφανές ότι το κράτος δεν θέλησε να το ρισκάρει. Τα αστυνομικά επιτελεία οργανώνουν τα επιχειρησιακά τους πλάνα με πρόσχημα πάντα τη νομιμότητα που καλούμαστε να υπηρετούμε. Η ίδια η νομιμότητα όμως είναι τα πλαίσια που θέτουν το κράτος και το κεφάλαιο για να διαφυλάξουν τη συνέχειά τους. Εμείς ξεφεύγοντας από το απόλυτο δίπολο νομιμότηταςπαρανομίας βλέπουμε την υπεράσπιση των χωρών μας ως αναγκαία συνθήκη. Τα κράτη έχουν στρατούς και μπάτσους για να διασφαλίζουν την κυριαρχία τους, εμείς έχουμε τις σχέσεις μας, τις ιδέες μας και την ευθύνη να αναλαμβάνουμε δράση και να υπερασπιζόμαστε όλα όσα χτίζουμε μαζί. Η κοινότητα καταλήψεων Κουκακίου ήταν σίγουρα οι δομές, οι κοινωνικές κουζίνες, τα γλέντια, τα λάιβ, οι εκδηλώσεις, οι πολιτικοί αγώνες, που έλαβαν χώρα εντός και εκτός των κατειλημμένων χώρων της και ήταν φυσικά και οι ίδιοι οι κατειλημμένοι χώροι. Η μαχητική υπεράσπιση που επέλεξαν τα συντρόφια μας και για την οποία τώρα διώκονται, ήταν η υπεράσπιση όλων αυτών και ήταν μία ευθύνη που επέλεξαν να πάρουν απέναντι σε έναν πάνοπλο εχθρό που προσπαθεί να δαιμονοποιήσει κάθε κίνηση αμφισβήτησης και ελευθερίας επιβάλλοντας τη λογική του. Κομμάτι της κοινότητας όμως είναι και τα γέλια, οι φιλίες, οι ιστορίες, οι έρωτες, οι διαφωνίες, οι συζητήσεις, οι συνομωσίες, οι εξεγερσιακές πρακτικές που άνθισαν μέσα στους τοίχους των καταλήψεων και που τραβάνε μέχρι σήμερα, δραπετεύοντας από τις εκκενώσεις των μπάτσων. Και είναι εκείνα τα συστατικά που το κράτος δεν θα μπορέσει ποτέ να αποσπάσει με τη βία του και που καθίστανται αρκετά για να συνεχίσουμε να διεκδικούμε μια ζωή με τους δικούς μας όρους. Παρόλη λοιπόν την καταστολή, η κοινότητα συνεχίζει να υπάρχει, να αντιστέκεται συλλογικά, να ανθίζει ακόμα και μετά τις εκκενώσεις και να παίρνει μέρος στους αγώνες του σήμερα.
Μπαίνουμε λοιπόν στα άδεια σπίτια γιατί μόνο έξω απο τις οικονομικές συνδιαλλαγές που μας καταπνίγουν στην πόλη μπορούμε να έρθουμε κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε για μας τα ίδια, για να ανακαλύψουμε τελικά τι είμαστε αλλά και εκείνο που θέλουμε να γίνουμε.
Μας βγάζουν από τα άδεια σπίτια γιατί δεν μπορούν να ανεχτούν τους χώρους όπου η λειτουργία τους καθορίζεται από μας τα ίδια, φοβούνται τι μπορεί να δημιουργήσει μια συνθήκη όπου τα προβλήματα και επιθυμίες μας ξεφεύγουν από τα όρια της εσωστρέφειας οι που φέρει ο επιβαλλόμενος ατομικισμός, γιατί η μανία τους για εξουσιαστική ολοκλήρωση, δεν μπορεί να επιτρέψει χώρους μέσα στην πόλη όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους το κεφάλαιο, την πατριαρχία, το έθνος και τον καπιταλισμό.
Οι καταλήψεις ήταν και παραμένουν από τους λίγους ακόμα “κενούς” χώρους μέσα στην πόλη. Τόσο κενοί που αντιλαλούν οι φωνές και τα τραγούδια μας. Και θα συνεχίσουμε να τις υπερασπιζόμαστε, αντιστεκόμενα στην ποινικοποίηση των ζωών και των σχέσεων μας.
Αλληλεγγύη στα συντρόφια μας που ενα χειμερινό απόγευμα του ‘20 στάθηκαν με όλο τους το είναι απέναντι σε έναν στρατό απο μπάτσους για να υπερασπιστούν τη ζωή απέναντι στην απονέκρωση, για να διαφυλάξουν έναν “κενό” χώρο απέναντι σε τόσα και τόσα κενά μυαλά. Πράγματι έπεσαν πάνω στα κεφάλια τους… και η ηχώ απο το γδούπο αντήχησε σε κάθε “κενό” χώρο εκεί έξω.
10-100-χιλιάδες ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΖΩΕΣ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΖΗΣΕΙΣ
ΣΤΟ ΚΟΥΚΑΚΙ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
2/12 ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΣΤΙΣ 9:00, κτήριο 8 αίθουσα 2 (για το εφετείο της ματρόζου 45)
Κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια
(επισυνάπτουμε το αρχείο με το μπροσουράκι που τυπώθηκε με βάση το παραπάνω κείμενο-κάλεσμα σε ψηφιακή μορφή)
…οι δολοφόνοι φοράνε τις στολές τους, κρατάνε τις ασπίδες στα τρεμμάμενα χέρια τους και κάνουν το πρώτο βήμα.
…οι ρουφιάνοι ανοίγουν τις κάμερες. Καταγράφουν την ιστορία με τρόπο τέτοιο, ώστε να μην κινδυνεύσει ποτέ η Εξουσία. Βγαίνουν στα δελτία τους και ξεζουμίζουν τον καρπό της αντεστραμένης πραγματικότητας.
…Τώρα ανοίγουν τα πανό τους οι αγωνιζόμενοι/ες. Κοιτιούνται στα μάτια, χαμογελάνε και όλοι/ες μαζί αντιστέκονται σε αυτόν τον ρημαγμένο κόσμο. Βγαίνουν στους δρόμους, σαμποτάρουν τις εμπορευματικες ροές, υπερασπίζονται τις καταλήψεις, τις σχέσεις, τις συγκινήσεις τους.
ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΕΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
…και απέναντι ξημερωνει μια καινούρια μέρα -λίγο πιο δυστοπική-.
