Αλληλεγγύη στις καταληψίες της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου| Πορεία Σάββατο 29/11, 13:00, πλατεία Μερκούρη| Εφετείο Τρίτη 2/12, 9:00, Ευελπίδων (κτ. 8)
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) αποτελούσε παράδειγμα αγώνα στην περιοχή του Κουκακίου. Για 3 χρόνια οι κάτοικοι και αλληλέγγυοι χτίσανε δομές, σχέσεις με τη γειτονιά και αγωνίζονταν ενάντια στην πατριαρχία, το ρατσισμό, τον εξευγενισμό και τη κρατική καταστολή. Το Μάρτιο 2018 με το ΣΥΡΙΖΑ γίνεται εκκένωση της Ματρόζου 45 σε τριπλή εκκένωση μαζί με τις καταλήψεις Γκάρε και Ζαΐμη 11 στα Εξάρχεια. Οι καταλήψεις συσπειρώνονται και μετά από δύο εβδομάδες παίρνουν και οι τρεις συλλογικά τα εδάφη τους πίσω. Όμως στις 18 Δεκεμβρίου 2019 και επί ΝΔ γίνεται η τριπλή εκκένωση των σπιτιών, όπου αλληλέγγυοι από την Αρβάλη και την Παναιτωλίου συλλαμβάνονται ενώ από τη Ματρόζου οι μπάτσοι δε βρήκαν κανένα όταν μπήκαν στο κτήριο. Τρεις βδομάδες αργότερα, 11 Γενάρη 2020, γίνεται η διπλή ανακατάληψη της Ματρόζου και Παναιτωλίου όπου εκεί γίνεται μαχητική υπεράσπιση των κτηρίων από τον κόσμο μέσα. Οι μπάτσοι συλλαμβάνουν 5 άτομα στην Ματρόζου, 8 στην Παναιτωλίου και 9 άτομα από τις συγκεντρώσεις στους δρόμους της γειτονιάς. Το δικαστήριο εν τέλει αθωώνει τις καταληψίες της Παναιτωλίου, κρίνει την ανήλικη συντρόφισσα από τη Ματρόζου ένοχη για όλα με επίπληξη, ενώ το 2024 καταδικάζει τους υπόλοιπους 4 της Ματρόζου σε 6,5 χρόνια φυλάκισης με ολική έκτιση.
Μια απόφαση τέτοιας ισχύος για εμάς δείχνει την υποταγή του δικαστικού συστήματος στις επιταγές της πολιτικής ηγεσίας. Η εκδικητικότητα που προβάλλει μια ποινή φυλάκισης όπου καμία κατηγορία δε διαχωρίζεται (όλοι οι συμμετέχοντες χρεώνονται τα πάντα) και κάθε ποινή χρεώνεται σε υψηλά επίπεδα δίνει ένα μήνυμα ότι η δικαστική εξουσία κάνει απροκάλυπτα πια τεμενάδες στις ορέξεις των πολιτικών πιέσεων. Από την πρώτη στιγμή δικηγόρος των μπάτσων ενάντια στα συντρόφια της Ματρόζου ορίστηκε η Ε. Βαρελά, υποψήφια βουλευτής της ΝΔ με προεκλογική καμπάνια ως συνήγορος υπεράσπισης αστυνομικών και εργαζόμενη στο δικηγορικό γραφείο του Πλεύρη. Η αποτυχημένη προσπάθειά της και των μπάτσων να αναβαθμίσουν το κατηγορητήριο σε κακουργήματα και η εξαντλητικά αυστηρή απόφασης της έδρας και του εισαγγελέα στο πρωτόδικο, συντάσσονται σε μια ανάγνωση της δικαστικής διαδικασίας ως πολιτικά καθοδηγούμενης.
Αν τα συντρόφια μας μπουν φυλακή για πλημμεληματικές κατηγορίες όπου δεν αναγνωρίζεται καν ποιος έκανε τι, γιατί υπερασπίστηκαν τα σπίτια και τους αγώνες τους, αυτό για μας είναι μήνυμα ότι ξεκινάει μια περίοδος όπου πολιτικοί αντίπαλοι του κράτους θα καταλήγουν εύκολα σε κελιά. Ως κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος, αυτό αφορά όλες και όλα μας – όχι μόνο για την προσωπική μας μοίρα αλλά και γιατί εγκαινιάζει μια νέα περίοδο που ιστορικά μας παραπέμπει στο χουντισμό.
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου είχε οργανωθεί με βάση τις συλλογικές ανάγκες που ανέκυπταν, τόσο στα άτομα που μένανε εκεί όσο και στη γειτονιά. Ενώ στην αρχή άνοιξαν ένα σπίτι, μέσα σε ένα χρόνο, οι Κοινότητα επεκτάθηκε σε άλλα δύο κτήρια καλύπτοντας έτσι τη δυνατότητα στέγασης περισσότερων ανθρώπων. Το κτήριο της Αρβάλη 3 συγκεκριμένα, το «μπλε σπίτι», στέγαζε της δομές της κοινότητας: κήπο, αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη, χαριστικό παζάρι ρούχων, λουτρό και πλυντήριο. Στις δομές συναντιόνταν γείτονες και κάτοικοι χτίζοντας τρόπους συλλογικής απάντησης σε ανάγκες που μοιάζουν ατομικές. Αποτελούν άμεσο παράδειγμα οργάνωσης της κοινωνικής βάσης για την κάλυψη των αναγκών της, μέσα από τις δομές δεν καλύπτουμε όμως μόνο τις ανάγκες μας, μαθαίνουμε κιόλας την αλληλοβοήθεια, τη συμμετοχή και την οριζόντια οργάνωση, η κάθε μία με τις δυνατότητές της.
Πέραν από τις δομές, η σχέση με τη γειτονιά που έχτισαν τα συντρόφια στο Κουκάκι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για ένα κοινωνικό εγχείρημα, μια κατάληψη που αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της ως κομμάτι της κοινωνίας και την κοινωνία αντίστοιχα ως το μεγαλύτερο όλον της. Έτσι, οι καταλήψεις έτρεξαν αγώνες ενάντια στον εξευγενισμό της γειτονιάς και την ιδιωτικοποίηση του Λόφου Φιλοπάππου. Σήμερα, 6 χρόνια μετά την εκκένωσή τους, η γειτονιά αποτελεί ξεπεσμένη σκιά του παλιού της χαρακτήρα. Κάτω από την Ακρόπολη, βυθισμένη σε διαμερίσματα βραχυπρόθεσμης μίσθωσης, άνοστα χιπστερομάγαζα σε κάθε γωνία, κάμερες σε πολλά σημεία και οι κάτοικοι της λίγο περισσότερο φαντάσματα. Δε γνωρίζουμε αν 3 καταλήψεις θα έσωζαν την κατάσταση, αλλά σίγουρα βλέπουμε μια σχέση μεταξύ της εκκένωσης της κοινότητας και του ραγδαίου ρυθμού εξευγενισμού της περιοχής. Το σφράγισμα των καταλήψεων και ο διωγμός των κατοίκων τους σίγουρα άφησε τη γειτονιά πιο πολιτικά κενή και απροστάτευτη, βορά στη κερδοσκοπία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Καταλήψεις και Άμυνα
Οι καταλήψεις αμύνονται με πολλούς τρόπους και σα ρωγμές στο τσιμέντο της άσχημης πόλης καταφέρνουν πάντα να ξαναβγαίνουν. Στο Κουκάκι η υπεράσπιση των καταλήψεων έγινε μαχητικά. Οι καταληψίες φαίνεται να κατέβασαν ένα σπίτι ολόκληρο στα κεφάλια των μπάτσων, αψηφώντας έτσι έστω για λίγο την παντοδυναμία του κράτους και των όπλων του. Για την υπεράσπισή της αφού εκκενώθηκε και τη δουλειά που έκανε όσο λειτουργούσε η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου έγινε μεγάλο παράδειγμα οργάνωσης, δομών και αντίστασης στο καταληψιακό κίνημα.
Εμείς από μεριάς μας πιστεύουμε στην υπεράσπιση των χώρων μας με την καθημερινή παρουσία μας, με τη συνεχή προώθηση των περιεχομένων μας, με τη σύναψη σχέσεων με τους γείτονες, τις γειτόνισσες και τα γειτονάκια μας, όχι ευκαριακών ή εργαλειακών, αλλά σχέσεων αμοιβαίας εκτίμησης, αλληλοστήριξης και ενδιαφέροντος όπως στο Κουκάκι. Δε πιστεύουμε πως μόνο η στιγμή της σύγκρουσης δείχνει το αποτέλεσμα της πολιτικής μας εργασίας, και γι’ αυτό προσπαθούμε να στήσουμε κοινότητα αλληλέγγυων γύρω από το Λόφο. Οι αγώνες για το Λόφο Φιλοπάππου δε μας ενέπνευσαν απλώς αλλά μας έφεραν και σε επαφή με πολύτιμα συντρόφια που μαζί έχουμε συμπορευτεί στον αγώνα για τους ελεύθερους χώρους στην πόλη.
Στην Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου βλέπουμε τα εαυτά μας, σαν κοινότητα του λόφου Στρέφη, όπως κάθε κοινότητα που αυτο-οργανώνεται για να αγωνιστεί ενάντια στο υπάρχον και να καλύψει τις ανάγκες της. Για αυτον και για τοσους αλλους λογους, ειμαστε βαθια συνδεδεμενα με τα συντροφια της κοινοτητας του κουκακιου και στεκόμαστε πλάι τους στην καταστολή που βιώνουν ακόμα τόσα χρόνια μετά το βίαιο ξερίζωμα από τα σπίτια τους. Θα είμαστε μαζί τους στην πορεία, την εκδήλωση, καθώς και στο δικαστήριο για το εφετείο τους, την Τρίτη 2/12.
Απεριόριστη δύναμη στα διωκόμενα συντρόφια και την υπόλοιπη κοινότητα.
Καλούμε στην πορεία το Σάββατο 29/11, 13:00 στην Πλατεία Μερκούρη και στα δικαστήρια στην Ευελπίδων για το εφετείο των συντρόφων και των συντροφισσών μας 2/10, 9:00. Η μαχητική υπεράσπιση των καταλήψεων είναι η έμπρακτη στήριξη των αξιακών που συντηρούν και εξελίσσουν την κουλτούρα της επαναστατικής προοπτικής. Αλληλεγγύη στα συντρόφια μας που διώκονται ποινικά για την υπεράσπιση των πολιτικών δομών και ζωών τους. Κυρήσσουμε πόλεμο σε κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία και κάθε μηχανισμό που στοχοποιεί τα σπίτια του αναρχικού αγώνα.
«Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 και απαρτιζόταν από 3 εγκαταλελειμμένα σπίτια (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3), τα οποία με συλλογική δουλειά έγιναν και πάλι βιώσιμα και λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και αγώνα για περίπου 3 χρόνια. Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές για όσα επιθυμούσαν να αντεπιτεθούν στην κρατική βία και αδικία, σε όσα χρειάστηκαν καταφύγιο ή είχαν ανάγκη τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης της κοινότητας, σε όσα αναζήτησαν έναν συλλογικό τρόπο ζωής, καθώς και στον κόσμο της γειτονιάς. Πέραν των συνελεύσεων και των εκδηλώσεων που φιλοξενήθηκαν, στα σπίτια λειτουργούσε η δομή της δανειστικής βιβλιοθήκης, των δημόσιων μπάνιων και πλυντηρίων και του χαριστικού παζαριού ρούχων. Η Κοινότητα συμμετείχε σε αγώνες για το καταληψιακό, το αντιφασιστικό, για τους/τις πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες, ενάντια στην έμφυλη βία, την πατριαρχία, το ρατσισμό, την εκμετάλλευση της φύσης, ενάντια στον εξευγενισμό και την τουριστικοποίηση του Κουκακίου, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λόφου Φιλοπάππου κ.ά. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, τα σπίτια της Κοινότητας δέχτηκαν φασιστικές επιθέσεις (3 εμπρηστικές επιθέσεις στην Παναιτωλίου) αλλά και εκκενώσεις, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί κάθε είδους βία (ξύλο, πλαστικές σφαίρες, κρότου λάμψης, χημικά) για να ξεσπιτώσει τους καταληψίες ή όποιο άλλο στέκονταν εμπόδιο στα κρατικά σχέδια που στόχο είχαν μια γενικευμένη επίθεση στους κατειλημμένους χώρους (βλ. υπόθεση Ινδαρέ). Τα συγκεκριμένα σπίτια μέχρι και σήμερα -5 χρόνια μετά τις τελευταίες εκκενώσεις- σαπίζουν στη γειτονιά του Κουκακίου με το κράτος να έχει δρομολογήσει την πώληση τους σε real estate εταιρίες, προκειμένου να μετατραπούν σε πανάκριβα πολυτελή διαμερίσματα στην πλέον τουριστική γειτονιά του Κουκακίου.»
(Απόσπασμα από ανακοίνωση της «Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου» τον Νοέμβρη του 2025)
Ζούμε σε τόπους, γειτονιές, περιοχές που ασφυκτιούμε. Κάθε πιθανότητα αέρα φαντάζει εξωπραγματική, είτε με την κυριολεκτική είτε με τη μεταφορική της σημασία. Ό,τι υπάρχει γύρω μας αλλάζει με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουν να γίνουν κατανοητοί. Με μία τέτοια επιτάχυνση, οι αλλαγές αυτές γίνονται οριακά αντιληπτές, ενώ την ίδια στιγμή μετατρέπονται σε κανονικότητα. Τα γκρεμισμένα ή εγκαταλελειμμένα σπίτια στις γειτονιές μας μεταμορφώνονται, εν ριπή οφθαλμού, σε «μοντέρνες» κατοικίες ανατριχιαστικά ομοιόμορφες και οικονομικά απλησίαστες. Οι πλατείες με τα λιγοστά δέντρα αναπλάθονται με περαιτέρω τσιμεντοποίηση, με άβολα και αφιλόξενα παγκάκια που σε προειδοποιούν ότι εδώ δεν είναι να αράζεις και για πολύ. Τα πεζοδρόμια έχουν δώσει τη θέση τους σε εναλλακτικά -ή μη- καταστήματα και σε τραπεζοκαθίσματα για κάθε καταναλωτικό γούστο. Τα εγκαταλελειμμένα κτήρια «μιας άλλης εποχής», μετατρέπονται σε ξενοδοχεία και bnb πολλών ή λιγότερων αστέρων. Οι δρόμοι, τα μμμ, τα σπίτια απευθύνονται σε τουρίστες κάθε τύπου, που ψάχνουν να καταναλώσουν το «παραδοσιακό, το ντόπιο, το αυθεντικό», εκτοπίζοντας όσες δεν ταιριάζουμε στα stories του 24ώρου τους. Μέχρι και οι κολώνες του δρόμου μέσα στην τόση «ανάπτυξη» έβγαλαν μάτια και μας παρακολουθούν επί 24ωρης βάσης, «για το καλό μας» και την «ασφάλειά μας» όπως όλα άλλωστε. Κάπου μέσα σε όλα αυτά ζούμε, κυκλοφορούμε και εμείς. Ψάχνουμε σπίτι να νοικιάσουμε, μια δουλειά για να (μην) βγει ο μήνας, προσπαθούμε να βρούμε έναν πιο «ήσυχο» δρόμο για να φτάσουμε με τα χίλια ζόρια στο σπίτι μας και στη μισθωτή σκλαβιά μας, αναζητούμε ένα πεζούλι να κάνουμε 10λεπτά διάλλειμα. Εξοργιζόμαστε με τη «δυνατότητα» που πλέον μας δίνουν να δουλεύουμε 13 ώρες, ώστε να μας ξεζουμίζει το αφεντικό μας με «τη σφραγίδα του νόμου». Και αν όλα αυτά μοιάζουν σαν να βγήκαν από σενάριο μιας δυστοπικής ταινίας, δυστυχώς αυτά και πολλά ακόμα είναι όσα ζούμε κινούμενα σε αυτούς τους τόπους.
Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ασφυκτιούμε. Διότι ξέρουμε πως όλα αυτά δεν γίνονται «για το καλό» μας. Ξέρουμε ότι τις γειτονιές μας τις παίρνουν εταιρείες, τράπεζες, εκκλησίες, κράτος και real estate εκτοπίζοντας κάθε φτωχή, κάθε απόκληρο, κάθε «αποτυχημένο» για το σύστημά τους. Ξέρουμε πως οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας δεν καλύπτονται με αγορές, κατανάλωση και σκόρπισμα. Ξέρουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που το μόνο που τον αφορά είναι να διασφαλίζει κέρδη, να κάνει πολέμους, να εκτοπίζει, να φυλακίζει, να εξαναγκάζει και να δολοφονεί. Ξέρουμε πως όταν διαφημίζεται η νομιμότητα και η ασφάλειά μας, σημαίνει ότι κάποιος θα εκτελεσθεί για 20 ευρώ, κάποια θα βιαστεί μέσα στο σπίτι της, κάποιες θα πνιγούν στις θάλασσες, κάποιοι θα δολοφονηθούν σε ένα τρένο. Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα, έχουμε πολύ θυμό, οργή και μεγάλη επιμονή για καταστροφή και δημιουργία.
Όταν λέμε λοιπόν να μπούμε στα «άδεια σπίτια», δεν είναι απλώς για να έχουμε μια στέγη. Κάνουμε καταλήψεις γιατί δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε, να υπομένουμε και να ζούμε άλλο αυτή την πραγματικότητα. Γιατί έχουμε φτάσει στα όρια μας, γιατί επιθυμούμε να ζούμε μαζί, να μοιραζόμαστε τους χρόνους μας, τα πάθη μας, τα λάθη μας, τη φαντασία μας. Γιατί δεν μας κάνει τίποτα από αυτόν τον άθλιο κόσμο τους. Σε αυτούς τους χώρους δημιουργούμε σχέσεις βαθιές, χειραφετούμαστε και εμπνεόμαστε ο ένας από την άλλη. Αντιπροτείνουμε έναν κόσμο αλληλεγγύης και καταστρέφουμε όλα αυτά που μας θέλουν να είμαστε μονοδιάστατοι, ακίνητες και παγωμένα σε ένα κόσμο που δεν σταματάει να αλλάζει μόνο και μόνο ώστε να μας ισοπεδώνει. Οι καταλήψεις ήταν και θα είναι ένα πρόταγμα διαχρονικό, είτε ζούμε σε χωριά είτε σε πόλεις, είτε μας πουν ότι τα πράγματα «πάνε καλύτερα» είτε όχι. Οι καταλήψεις μας ήταν και θα είναι εστίες ανομίας απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Είναι τόποι συνάντησης και συλλογικοποίησης, εστίες εξέγερσης, αντίστασης και αγώνα. Είναι ζωντανό κάλεσμα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Το κράτος και οι θεσμοί του πάντα θα προσπαθούν να τις εκκενώνουν, να τις καταστέλλουν και να τιμωρούν ό,τι και όποιο τις απαρτίζει. Γιατί οι καταλήψεις είναι σπόρος ενός κόσμου που μπορεί να τα καταστρέψει.
…μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κελιά
Κατά την πρωτοβάθμια εκδίκαση των συλληφθέντων της τελευταίας ανακατάληψης στην οδό Ματρόζου 45 (11/01/2020), το κράτος αποφάσισε όχι μόνο να εξαντλήσει αλλά και να υπερβεί την κατασταλτική του στρατηγική, αναβαθμίζοντας τις κατηγορίες και επιβάλλοντας ποινή 6,5 ετών φυλάκισης. Με την εισαγγελέα μάλιστα να προτείνει έκτιση της ποινής έως και το εφετείο. Εν τέλει το δικαστήριο αποφάσισε την αναστολή της ποινής μέχρι το εφετείο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 2/12/2025 στην Ευελπίδων.
Εξ’ αρχής, η συγκεκριμένη υπόθεση εξέλαβε όλη την επιθετικότητα του κράτους και των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του. Όχι μόνο λόγω της πολύωρης και δυναμικής αντίστασης των καταληψιών κατά την επιχειρούμενη εκκένωση. Αλλά διότι αυτή ακριβώς η αντίσταση αλλά και όλη η υπόθεση της συλλογικής ανακατάληψης της Κοινότητας Καταλήψεων στο Κουκάκι συντελέστηκε σε πείσμα μιας περιόδου κατά την οποία η πολιτική και οικονομική εξουσία διατυμπάνιζαν και εφάρμοζαν για μία ακόμα φορά το δόγμα «Νόμος και Τάξη». Ήταν η χρονική περίοδος όπου η δεξιά διαχείριση του κράτους ανέλαβε να συνεχίσει «επάξια» τον δρόμο που της έστρωσε η αριστερή του διαχείριση. Μία περίοδος που ήδη από το καλοκαίρι του 2019 -με σημείο αναφοράς τα Εξάρχεια και έπειτα σε πολλές ακόμα γειτονιές- είχε ξεκινήσει, μεταξύ άλλων, μία νέα ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση σε όσους «περισσεύουν» και σε όσες αντιστέκονται. Ήταν η περίοδος που διά στόματος του τότε υπουργού μεταφορών (και νυν ενός εκ των δολοφόνων των Τεμπών) Κώστα Α. Καραμανλή «ο άνθρωπος που μπαίνει τσάμπα στο μετρό πρέπει να νοιώθει απόβρασμα της κοινωνίας». Που διά στόματος του τότε συνδικαλιστή μπάτσου Σταύρου Μπαλάσκα (και νυν τηλεμαϊντανού μπάτσου) οι μετανάστες έπρεπε «να εξαφανιστούν σαν σκόνη» και οι αναρχικοί «ως πραγματικά σκουπίδια». Που οι μπάτσοι εισέβαλαν μέσα στις σχολές και που ξεκίνησε ένα κύμα τελεσιγράφων, απειλών και εκκενώσεων διαφόρων καταλήψεων από τον τότε (και νυν και αεί προστάτη μπάτσων, κράτους και αφεντικών) υπουργό δημόσιας τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Και πράγματι, νιώθουμε στο πετσί μας τί σήμαινε ο «Νόμος και η Τάξη» με τον υγειονομικό αυταρχισμό των απαγορεύσεων, των επιτηρήσεων, των υποχρεωτικοτήτων, των αποκλεισμών και της καταστολής κατά την περίοδο της covid. Με τους πολεμικούς εξοπλισμούς, τη διαρκή στρατιωτικοποίηση, τις δολοφονίες μεταναστών/ριών στα σύνορα και τα ΑΤ, την ενεργή στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία και της σφαγής των παλαιστινιακών κοινοτήτων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Με την απαξίωση, την εξαθλίωση, τη λεηλασία της ζωής και της καθημερινότητάς μας, εκ μέρους κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.
Απέναντι σε αυτά και σε πολλά άλλα, η ανακατάληψη και η υπεράσπιση των καταλήψεων στο Κουκάκι -όπως και διάφορες άλλες στιγμές κοινωνικών/ταξικών αγώνων εκείνη την περίοδο- δεν αποτέλεσαν τίποτα λιγότερο από συλλογικά πεδία αντίστασης και αλληλεγγύης. Και ως τέτοια αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται από κράτος, κεφάλαιο, μμε και διάφορους θεσμούς. Είναι ενδεικτικό άλλωστε ότι οι μπάτσοι της επιχείρησης της εκκένωσης της Ματρόζου έσπευσαν να κουβαλήσουν δικηγόρους από το γραφείο του Πλεύρη προς υποστήριξη των κατηγοριών, ενώ προσπάθησαν να αξιοποιήσουν διάφορα δικαστικά «όπλα» για την αναβάθμιση των κατηγοριών που είχε αποδώσει ο εισαγγελέας. Όπως επίσης και το ότι η πρωτοφανής πρωτοβάθμια καταδίκη σε 6,5 έτη φυλάκισης για πλημμελήματα, μαζί με την απειλή για άμεση φυλάκιση των καταληψιών στο εφετείο στις 2/12, έρχονται μέσα σε ένα περιβάλλον συνολικής αυστηροποίησης του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για το σύνολο της κοινωνίας. Όπως όμως και τότε, έτσι και σήμερα και πάντα, το δόγμα «νόμος και τάξη» θα καταρρέει μπροστά σε αυτό ακριβώς που στοχεύει: στην αλληλεγγύη και στις συλλογικές αντιστάσεις των «από κάτω», σε ό,τι δεν αποδέχεται μοιρολατρικά την καταπίεση και την εκμετάλλευση, σε όποια τολμούν να αμφισβητούν την αυθεντία του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας προτάσσοντας έναν απελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο.
Αλληλεγγύη σε όσα διώκονται για την (ανα)κατάληψη Ματρόζου 45 στο Κουκάκι
Κάτω τα χέρια από τα συντρόφια μας – Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις
Την Δευτέρα 24/11, πραγματοποιήσαμε μικροφωνική συγκέντρωση στον πεζόδρομο του Παντείου μοιράζοντας το κείμενο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους/στις καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου και κρεμάσαμε το συγκεκριμένο πανό.
Παραθέτουμε το κείμενο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης: κείμενο
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 9:00 ΓΙΑ ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΚΟΥΚΑΚΙΟΥ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στις διωκόμενες αγωνίστριες/ες της κατάληψης Ματρόζου 45 και σε όλες τις καταλήψεις και τις δομές του αγώνα.
Η δίκαιη μαχητική αντίσταση της κοινότητας καταλήψεων στο Κουκάκι, παράλληλα με την ανάπτυξη ενός πλήθους μαζικών και δυναμικών μετωπικών κινητοποιήσεων του αναρχικού κινήματος την προηγούμενη περίοδο, αποτέλεσε σημαντικό φραγμό στην αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους.
Οι καταλήψεις ως αναπόσπαστες δομές της ιστορίας και της εξέλιξης του αναρχικού κινήματος, της αυτοοργανωμένης κοινωνικής αντίστασης και της αλληλεγγύης, μπορούν να συμπυκνώνουν στοιχεία του συνολικότερου απελευθερωτικού αγώνα και του ελευθεριακού κοινοτικού προτάγματος.
Αποτελούν επιπλέον, στο σήμερα, εικόνες μιας πολύ ευρύτερης κοινωνικά και βαθύτερης πολιτικά αυριανής σύγκρουσης που διαμορφώνεται μέσα στο ολοένα και ασφυκτικότερο περιβάλλον της διαρκούς κρατικής και καπιταλιστικής επιθετικότητας.
Αλληλεγγύη στις/ους διωκώμενες/ους καταληψίες της Κοινότητας Κουκακίου
Οι καταλήψεις πάντοτε αποτελούν τρόπους και χώρους εκδίπλωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αντίστασης και της δημιουργικότητας. Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου δημιουργήθηκε το 2017 όταν καταλείφθηκαν τρία κτήρια στις οδούς Ματρόζου, Παναιτωλίου και Αρβάλη. Πάντοτε στην καρδιά του αγώνα ενάντια στον εξευγενισμό της περιοχής και την ιδιωτικοποίηση του Λόφου Φιλοπάππου, αποτέλεσε αγκάθι για τα τοπικά και ευρύτερα συμφέροντα.
Αφού στοχοποιήθηκε πολλές φορές από το κράτος και τα τσιράκια του, τους φασίστες, τα κτήρια εκκενώθηκαν το 2020. Οι σύντροφοι/ισσες της κοινότητας υπερασπίστηκαν σθεναρά τα κτήρια και στη συνέχεια προσπάθησαν αρκετές φορές να τα ανακαταλάβουν. Δέχτηκαν ασύμμετρη βία από την αστυνομία, γιατί το κράτος θέλει να δείξει ότι τέτοιες συμπεριφορές που αψηφούν το φόβο και μάχονται την καταστολή δεν χωράνε στο καθεστώς, και προσπαθεί να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους/ες αντιστέκονται και μπαίνουν εμπόδιο στα σχέδια του.
Από τη μία πλευρά λοιπόν οι καταληψίες της κοινότητας διώκονται δικαστικά για τις υποθέσεις όλων των εκκενώσεων. Στις 2 Δεκεμβρίου θα λάβει χώρα το δικαστήριο σε δεύτερο βαθμό για την υπεράσπιση του κτηρίου της Ματρόζου 45 τον Γενάρη του 2020 απέναντι στην εκκένωση που ακολούθησε την ανακατάληψη των κτηρίων της Ματρόζου και της Παναιτωλίου.
Από την άλλη πλευρά, το πρώην κατειλημμένο κτήριο της Αρβάλη 3 πουλήθηκε σε ισραηλινή εταιρεία, η οποία φυσικά με τα βρώμικα χρήματα του γενοκτονικού κράτους του Ισραήλ θα επενδύσει στην ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή της γειτονιάς του Κουκακίου από τον τουρισμό.
Όσο μεγάλη και να είναι η καταστολή και όσο μεγάλα κι αν είναι τα επιχειρηματικά σχέδια πλουτισμού εις βάρος της κοινωνίας, η αλληλεγγύη μας είναι μεγαλύτερη.
Όλοι/ολες στην πορεία το Σάββατο 29/11, 13:00 στην πλατεία Μερκούρη, και στη συγκέντρωση στο εφετείο 2/12, 9:00.
Μέσα στην ιστορία του πολύμορφου αγώνα ενάντια στην κρατική κυριαρχία, οι απαλλοτριωμένοι χώροι των καταλήψεων αποτελούσαν – και πάντα θα αποτελούν – ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία και βασικούς τόπους συνάντησης του α/α-χώρου. Πρόκειται για εγκαταλελειμμένα κτίρια που μετατρέπονται σε ζωτικούς χώρους πραγμάτωσης ιδεών και προταγμάτων έξω και πέρα από την υπάρχουσα συνθήκη απομόνωσης και σχέσεων εκμετάλλευσης. Αποτελούν τους χώρους όπου ζητήματα βασικών βιοτικών –και όχι μόνο –αναγκών και επιθυμιών μας προσπαθούν να απαντηθούν συλλογικά και στη βάση της αυτοοργάνωσης. Χώρους συμπερίληψης, όπου τα αποκλεισμένα αυτής της κοινωνίας μπορούν να χωρέσουν, όπου κάθε λογής καταπίεση και εξουσιαστική βία αντιπαλεύονται στη βάση της οριζοντιότητας και της αντιιεραρχίας. Είναι σπίτια αγώνα, σημεία ζύμωσης των ιδεών και οργάνωσης των δράσεών μας, καταφύγια από την κρατική καταστολή. Είναι οι χώροι που συμπυκνώνουν “το εδώ και το τώρα” όλων των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών προταγμάτων μας. Ως τέτοιες, οι καταλήψεις είναι διαχρονικά στο στόχαστρο του κράτους, αγκάθια στην κανονικότητα που προσπαθεί να επιβληθεί ισοπεδωτικά σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Η ιστορία του καταληψιακού κινήματος στην Ελλάδα είναι μεγάλη, γεμάτη στιγμές έμπνευσης και μαχητικές υπερασπίσεις των σπιτιών ενάντια στο κράτος, και απώλειες που αναμφισβήτητα κόστισαν στη συλλογική μας συνείδηση.
Ήδη από το φινάλε της τετραετίας της “πρώτης φοράς αριστεράς”, ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη και συνεχής επίθεση ενάντια στο καταληψιακό κίνημα. Κι αν τότε το επίκεντρο ήταν τα Εξάρχεια, με τη διάθεση του κράτους να σπάσει τα σπίτια που είχαν ανοίξει προκειμένου να καταστεί δυνατή η αλληλεγγύη στο πλήθος μεταναστριών και προσφύγων που είχε βρεθεί στην Αθήνα, αλλά και με τον εξευγενισμό της περιοχής να είναι προ των πυλών, η ΝΔ έπιασε το κατασταλτικό νήμα –ήδη από την προεκλογική περίοδο– και επέκτεινε τις επιθέσεις σε όλη την επικράτεια. Το αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής, με τα “τελεσίγραφά” της και την άπλετη βία της ήταν βαρύ, με πολλά σπίτια να εκκενώνονται και με συντρόφια να βρίσκονται τραυματισμένα και διωκόμενα. Κατέγραψε όμως και στιγμές αγώνα και αλληλεγγύης τις οποίες φέρουμε όλα μας στις συνεχιζόμενες αντιστάσεις που προβάλουμε απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Μαχητικές αντιστάσεις όταν οι μπάτσοι βρίσκονται έξω από την πόρτα, ανακαταλήψεις ξανά και ξανά των κτιρίων μας, πορείες σε γειτονιές που θυμίζουν ότι οι επιλογές του κράτους έχουν κόστος και δε μένουν αναπάντητες.
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου αποτελούταν από τρία κατειλημμένα κτίρια επί των οδών Ματρόζου, Παναιτωλίου και Αρβάλη, τα οποία ανοίχτηκαν το 2017. Στο διάστημα που παρέμειναν ανοικτά, αποτέλεσαν χώρους κοινωνικής αλληλεγγύης και αγώνα, φιλοξενώντας πλήθος εγχειρημάτων και συμμετέχοντας σε αγώνες ενάντια στον εξευγενισμό της γειτονιάς και την ιδιωτικοποίηση του Λόφου Φιλοππάπου. Έγιναν πολλές φορές στόχος φασιστικών εμπρηστικών επιθέσεων και εκκενώσεων, με το κράτος να χρησιμοποιεί κάθε μέσο ενάντια στους κατοίκους των σπιτιών (χημικά, πλαστικές σφαίρες κτλ). Οι αντιστάσεις των συντροφιών που υπερασπίστηκαν τα κτίρια αυτά στις εκκενώσεις και τις ανακαταλήψεις τους, οι εικόνες των, πολύχρωμων από τις μπογιές και αποκαρδιωμένων από το πλήθος πραγμάτων που έπεσαν πάνω στα κεφάλια τους, μπάτσων, ενέπνευσαν τους αγώνες που δόθηκαν για μια σειρά από υπερασπίσεις και ανακαταλήψεις σπιτιών στην συνέχεια.
Πέρα από τη βία που δέχτηκαν τα συντρόφια που ενεπλάκησαν από διάφορες θέσεις στην υπεράσπιση της κοινότητας των καταλήψεων αυτών και πέρα από την ίδια την απώλεια των χώρων μας, συνέπεια των αντιστάσεων υπήρξε και ο μεγάλος αριθμός διώξεων αγωνιστριών και αγωνιστών. Οι καταληψίες της κοινότητας βρίσκονται διωκόμενες/οι σε μια σειρά από υποθέσεις σχετικά με όλες τις εκκενώσεις, τις οποίες πολέμησαν μέσα στα χρόνια υπερασπιζόμενα με συνέπεια τις επιλογές και τα προτάγματά τους. Στις 2 Δεκεμβρίου θα διεξαχθεί το δικαστήριο σε δεύτερο βαθμό για την υπεράσπιση του κτιρίου της Ματρόζου 45 τον Γενάρη του 2020 απέναντι στην εκκένωση που ακολούθησε την ανακατάληψη των κτηρίων της Ματρόζου και της Παναιτωλίου. Η συνθήκη που έχει διαμορφωθεί είναι ιδιαίτερη, καθώς το πρωτόδικο δικαστήριο, ενταγμένο πλήρως στο κλίμα των ημερών, με την ΝΔ και τον Χρυσοχοΐδη να προσπαθούν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το θέμα βάζοντας τα μίντια να ζητάνε φυλακίσεις και τους μπάτσους –με μπροστάρη τον φασίστα Πλεύρη– να προσπαθούν να πάρουν ρεβάνς με μηνύσεις, καταλήγει στην πρωτοφανή βάσει στοιχείων και συνθήκης απόφαση των εξίμισι χρόνων (εκτίσιμη ποινή) φυλάκισης με αναστολή μέχρι το εφετείο.
Η απόφαση αυτή φυσικά δεν έρχεται εν κενώ. Πλην της βούλησης της ΝΔ να παράξει υπεραξία από κάθε λογής κατασταλτική επιλογή, το ελληνικό κράτος εδώ και αρκετά χρόνια εξελίσσεται νομικά και κατασταλτικά στα πρότυπα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, κάνοντας σαφές ότι η επίθεση ενάντια στα κινήματα και στους τρόπους που αυτά συγκροτούνται αποτελεί κεντρική στρατηγική του. Επιλογή, που σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες αναθεωρήσεις του Ποινικού Κώδικα και την αυστηροποίηση των ποινών που αυτός εισάγει, αναβαθμίζει τον κίνδυνο φυλάκισης (πραγματικής ή και εναλλακτικής) για τις περιπτώσεις μικροπαραβατικότητας και για πολιτικές δράσεις που παλαιότερα δεν είχαν αυτή την αντιμετώπιση. Τα αποτελέσματα είναι ήδη μπροστά μας, με τις φυλακές να ασφυκτιούν από το ολοένα αυξημένο πλήθος ανθρώπων που καταλήγουν εντός τους και με τις ποινές να είναι, τόσο οικονομικά όσο και σε διάρκεια, εξοντωτικές σε μια σειρά υποθέσεων. Αν και η συγκεκριμένη υπόθεση δικάζεται βάση παλαιότερου ποινικού κώδικα, η πρωτόδικη απόφαση εντάσσεται πλήρως στο δόγμα νόμου και τάξης που επιδιώκουν να επιβάλουν οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους, το οποίο εδώ επιχειρεί να στείλει για πρώτη φορά καταληψίες στην φυλακή.
Όπως σε όλες τις σημαντικές στιγμές αγώνα, το κράτος επιχειρεί πάντα να έχει την τελευταία λέξη. Και ανεξαρτήτως με το αν το επιτυγχάνει σε πρώτο χρόνο, την ώρα δηλαδή που πραγματοποιεί την επίθεση, έρχονται στη συνέχεια τα δικαστήρια ώστε να συμπληρώσουν και να ολοκληρώσουν την δουλειά των μπάτσων. Ως συνέλευση, αναγνωρίζουμε στο εφετείο που έρχεται την ανάγκη συσπείρωσης του α/α-χώρου για την υπεράσπιση και την αλληλεγγύη των συντροφιών που έβαλαν τα σώματά τους ανάχωμα προκειμένου να υπερασπιστούν τα μέρη στα οποία ζούμε, οργανωνόμαστε και υπάρχουμε ως χώρος. Απέναντι στην ολομέτωπη και εντεινόμενη επίθεση του κράτους, ας αναβιώσουμε το πείσμα και την αγωνιστική διάθεση που μας έδωσαν εκείνες οι μέρες και ας γίνουμε ασπίδα για τα συντρόφια που βρίσκονται στη δίνη των κατασταλτικών μηχανισμών.
Στηρίζουμε και καλούμε στην πορεία το Σάββατο 29 Νοεμβρίου, 13:00, στην πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα και στην συγκέντρωση αλληλεγγύης την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου, 9:00, στο εφετείο.
ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες
Αλληλεγγύη στους/στις συλληφθέντες/είσες της ανακατάληψης της Ματρόζου 45 | Τρίτη 2 Δεκεμβρίου | 9πμ | Δικαστήρια Ευελπίδων
Κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά ενάντια στη φτώχεια, τον φασισμό και την καταπίεση.
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) υπήρξε ένα στεγαστικό και πολιτικό εγχείρημα μέσω του οποίου καλύπτονταν οι πολιτικές και υλικές ανάγκες πολλών ανθρώπων στα σχεδόν 3 χρόνια ύπαρξης του (2017-2020). Πέντε χρόνια μετά τις εκκενώσεις τα σπίτια παραμένουν τσιμεντωμένα, κλεισμένα με τσιμεντόλιθους και άχρηστα για το κοινωνικό σύνολο. Τα ντουβάρια της Ματρόζου (ιδιοκτησίας Ευαγγελισμού) συνεχίζουν να σαπίζουν, η Παναιτωλίου (ιδιοκτησίας του υπουργείου εργασίας) πωλείται με στόχο να γίνει ένα ακόμα πολυτελές διαμέρισμα για πλούσιους δίπλα στο λόφο Φιλοπάππου, ενώ την ίδια μοίρα έχει κι η Αρβάλη.
Μετά το όργιο καταστολής το οποίο εκτυλίχθηκε στις γειτονιές μας, για να εκκενωθούν οι καταλήψεις, ακολούθησε η δικαστική εξουσία με καταδικαστικές αποφάσεις. Για την πρώτη εκκένωση της Παναιτωλίου (2019) επιβλήθηκαν 12 μήνες, για την πρώτη εκκένωση της Ματρόζου (2018) 4 έως 18 μήνες και για την τρίτη εκκένωση της Ματρόζου (2020) επιβλήθηκαν 6,5 χρόνια φυλάκιση με ανασταλτική ισχύ μέχρι το εφετείο στις 2 Δεκεμβρίου 2025.
Ας γυρίσουμε όμως πίσω στον χρόνο για να θυμηθούμε τι ακολούθησε τις εκκενώσεις και τις ανακαταλήψεις των κτηρίων στο Κουκάκι τον Δεκέμβρη του 2019 και τον Γενάρη του 2020.
Την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019 δεκάδες ένστολοι ταραξίες κάθε είδους αποφάσισαν να κάνουν τις γειτονιές του Κουκακίου και των Πετραλώνων άνω κάτω.Με κλούβες, περιπολικά, εποχούμενοι και ποδαράτοι επιτέθηκαν, ξυλοκόπησαν, πυροβόλησαν με πλαστικές σφαίρες, έπνιξαν τη γειτονιά στα δακρυγόνα για να σφραγίσουν με τσιμεντόλιθους τρία κτήρια (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21 και Αρβάλη 3) τα οποία αποτελούσαν στέγη για ανθρώπους και μέσα στα οποία λειτουργούσαν βιβλιοθήκες, δημόσιο λουτρό, χαριστικό παζάρι ρούχων, πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις.
Αυτοί όμως οι γκρίζοι τσιμεντόλιθοι, με ολίγον χρώμα, είναι που επιστράφηκαν στους ιδιοκτήτες τους. Το Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020 τα δύο από τα τρία κτήρια (Ματρόζου 45 και Παναιτωλίου 21) ανακαταλήφθηκαν από τους κατοίκους τους, από τους γείτονες, από τον κόσμο του αγώνα. Και οι ένστολοι ταραξίες ήρθαν και πάλι.
Ήρθαν με μηχανές, κλούβες, περιπολικά, ασφαλίτικα, drones, ελικόπτερα. Επιτέθηκαν στον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος έξω από το κτήριο της Ματρόζου. Ξυλοκόπησαν τους συγκεντρωμένους, έπηξαν την γειτονιά στα δακρυγόνα, έβρισαν και συλλάβανε οκτώ διαδηλωτές. Επιτέθηκαν στον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος απέναντι από την κατάληψη της Παναιτωλίου, μέσα στον λόφο Φιλοπάππου. Εισβάλανε στον λόφο, ρίξανε κρότου λάμψης με κίνδυνο να προκληθεί πυρκαγιά και επιχείρησαν να κάνουν συλλήψεις, αλλά ο Φιλοπάππου προστάτεψε ακόμα μια φορά όσους και όσες τον αγαπάνε και τον προστατεύουν. Οι συγκεντρωμένοι έξω από τις καταλήψεις κατέληξαν στην πλατεία Μερκούρη. Τις επόμενες ώρες οι κατασταλτικές δυνάμεις επιστρατεύοντας κάθε μέσο που διαθέτουν κατάφεραν μετά από πολύωρη μάχη να εισβάλουν στα ΑΝΑΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΑ κτήρια, να συλλάβουν και να βασανίσουν 13 άτομα. Την επόμενη μέρα η συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων δέχθηκε πάλι το μένος των κατασταλτικών δυνάμεων με αποτέλεσμα άλλες δύο συλλήψεις.
Απέναντι σε όλη αυτή την εμπόλεμη κατάσταση και την τρομοκρατία που εξαπολύθηκε από τις δυνάμεις καταστολής ή κατοχής, συνεπικουρούμενες από τους αλήτες-ρουφιάνους των καναλιών, οι γειτονιές μας στάθηκαν στο «ύψος» τους. Ένα «ύψος» πολύ ψηλό για τους τσιμεντόλιθους της κυβέρνησης. Οι γειτόνισσες και οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια, τις εισόδους των πολυκατοικιών, τους δρόμους διατυμπανίζοντας την αλληλεγγύη τους στους καταληψίες και φωνάζοντας ότι οι μπάτσοι δεν είναι ευπρόσδεκτοι και να φύγουν. Η αλληλεγγύη εκφράστηκε στις ανοικτές πόρτες, στις φωνές διαμαρτυρίας, στο τρόλεϊ 15 που έφραξε το δρόμο στα μανιασμένα σκουπίδια των ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ, που κυνηγούσαν κόσμο, στις χειρονομίες αντίστασης. Η αλληλεγγύη έδωσε δύναμη στους καταληψίες να σηκώσουν ένα κόσμο ολάκερο στα χέρια τους και να τον φέρουν στα κεφάλια των κρατικών ταραξιών.
Απέναντι σε αυτή τη μαχητική αντίσταση το κράτος επιδεικνύει όλη του την εκδικητικότητα. Ο Μητσοτάκης, ο Χρυσοχοϊδης, οι δημοσιογράφοι-τσιράκια του συστήματος και οι μπάτσοι μέσω του δικηγόρου τους Θάνου Πλεύρη, βουλευτή, υπουργό και γνωστό ακροδεξιό σκουπίδι, απαίτησαν δημόσια την αναβάθμιση των κατηγοριών, για τους συλληφθέντες της ανακατάληψης της Ματρόζου 45 και πέτυχαν η «τυφλή» δικαιοσύνη να καταδικάσει τα συντρόφια, που υπερασπίστηκαν μαχητικά τη Ματρόζου, σε 6,5 χρόνια φυλακή με ανασταλτική ισχύ μέχρι το εφετείο στις 2 Δεκεμβρίου 2025.
Γνωρίζουμε ότι για το κράτος του «Νόμος και Τάξη», το ζητούμενο δεν είναι η καταπολέμηση της λεγόμενης «ανομίας», που έτσι και αλλιώς το ίδιο παράγει και συντηρεί. Στόχος όλων των φαντασμαγορικών και πολυέξοδων κατασταλτικών επιχειρήσεων είναι η τρομοκράτηση, ο παροπλισμός, η καταστολή και η εξαφάνιση όσων αγωνίζονται ενάντια στη φτώχεια, την καταπίεση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τον φασισμό και την εκμετάλλευση. Στόχος είναι οι καταλήψεις οι αυτοοργανωμένες δομές αγώνα γιατί αποτελούν κύτταρα ενός άλλου κόσμου, που μάχεται ενάντια στον παλιό της μιζέριας, της εξαθλίωσης, του εμπορεύματος και του κανιβαλισμού, γιατί αποτελούν εστίες αντίστασης και αυτοοργάνωσης. Στόχος του κράτους είναι όσοι και όσες σηκώνουν το κεφάλι, κοιτάνε τα αστέρια και ονειρεύονται, όσοι και όσες σφίγγουν τη γροθιά τους, όσοι και όσες στέκονται δίπλα στους «αδύναμους» και τους «κατατρεγμένους», όσοι και όσες παλεύουν για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Και εμείς ανήκουμε σε αυτούς… που παλεύουν για το αδύνατο ενάντια στο αδιανόητο!!!
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές.
Ενάντια στην τρομοκρατία και την καταστολή θα νικήσει ο δρόμος και ο αγώνας για ζωή και ελευθερία.
Πορεία αλληλεγγύης στις (ανα)Καταλήψεις και τους συλληφθέντες από την ανακατάληψη της Ματρόζου 45 | Σάββατο 29 Νοεμβρίου | πλατεία Μερκούρη | 1μμ
Αλληλεγγύη στους/στις συλληφθέντες/είσες από την ανακατάληψη της Ματρόζου 45 που δικάζονται σε δεύτερο βαθμό στις 2 Δεκεμβρίου 2025.
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου
κάθε Κυριακή 6µµ στην κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιµοδήµου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα
